ในวันที่เมฆปกคลุม
โอคาเบะได้มาหามากิเสะที่นอนเล่นอยู่บนชั้นดาดฟ้าของตึกวิทยุคนเดียว
เเต่ทั้งคู่ก็คุยกันได้ไม่เท่าไหร่
ก็ต้องรีบวิ่งเข้าไปในตึกเพื่อหลบฝนที่เทลงมาอย่างหนักซะเเล้ว
ระหว่างที่โอคาเบะกับมากิเสะกำลังพักเพื่อให้ชุดที่เปียกเเห้งอยู่นั้น
โอคาเบะก็ได้บังเอิญเห็นชุดชั้นในของมากิเสะโดยบังเอิญจากชุดของเธอที่เปียก
ฝน ทำให้เกิดการทะเลาะกันขึ้น
เเต่ระหว่างนั้นมากิเสะก็สังเกตุเห็นชุดของโอคาเบะที่มีรอยขาดบริเวณหัวไหล่
ซ้าย โอคาเบะคิดว่าคงไปเกี่ยวอะไรเข้าในระหว่างที่ตามหามากิเสะ
มากิเสะเลยอาสาจะเย็บให้
ถึงจะไม่ได้พูดออกไปตรงๆ เเต่โอคาเบะก็ตามหามากิเสะไปทั่วด้วยความเป็นห่วง
มากิเสะได้ยินอย่างงั้นก็ดีใจเเละส่งชุดที่เย็บเสร็จเเล้วคืนให้
โอคาเบะเห็นว่ารอยเย็บนั้นดูไม่เรียบร้อยเท่าไหร่
เเต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายนัก
มากิเสะพูดกับโอคาเบะเรื่องที่ตึกวิทยุที่พวกเธออยู่กันตอนนี้คือที่ที่เธอ
ถูกแทง ในตอนนี้มากิเสะก็พอจะนึกถึงฝันที่สมจริงนั้นลางๆเเล้ว
ซึ่งโอคาเบะเห็นว่าเหมือนกับเหตุการณ์ของคนอื่นๆที่จำเรื่องราวที่ผ่านมา
เเล้วได้
สิ่งที่มากิเสะจำได้อีกอย่างก็คือเรื่องของโอคาเบะที่พยายามช่วยเหลือมายูริ
จนถึงที่สุด
มากิเสะที่คิดได้เเล้วจึงบอกให้โอคาเบะช่วยมายูริเเม้ว่าโลกจะเปลี่ยนไปใน
เส้นทางที่เธอต้องตายก็ตาม
โอคาเบะยอมรับไม่ได้ที่จะให้เขาทิ้งเธอที่คอยช่วยเหลือกันมาตลอดเเบบนี้
เเต่มากิเสะก็บอกว่าเธอเคยคิดว่าน่าจะมีหนทางอื่น
เเต่สุดท้ายเเล้วก็คงไม่มีจริงๆ
เเต่โอคาเบะก็ไม่ยอมรับเเละคิดจะกลับไปที่เเล็ป
"ชั้นไม่ยอมรับหรอก จะยอมเเพ้ไม่ได้!!"
โอคาเบะไม่ยอมทิ้งมากิเสะให้จากไปเด็ดขาด
เขาจึงคิดจะส่งDเมล์กลับไปเพื่อหาเวลาคิดทำอะไรซักอย่าง
เเต่มากิเสะที่วิ่งตามมาก็ได้ห้ามไว้เเละตบโอคาเบะให้ได้สติ
ถึงเเม้โอคาเบะจะเห็นการตายของมายูริมามากมายจนเเทบจะไม่รู้สึกอะไรเเล้ว
เเต่เธก็เป็นห่วงว่าถ้าเป็นเเบบนี้ต่อไปหัวใจของโอคาเบะต้องเเตกสลายเข้าซัก
วัน เพราะงั้นโอคาเบะต้องช่วยมายูริ
นั่นคือสิ่งที่เขาเเละเธอพยายามมาจนถึงตอนนี้
โอคาเบะได้กอดมากิเสะเเละนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา
เธอเป้นคนหนึ่งที่คุยกับเขาอย่างสนุกสนาน
เธอเป็นคนเดียวที่ยอมรับฟังเรื่องทุกอย่าง
บางทีเธอคงจะเป็นคนที่เข้าใจเขายิ่งกว่าใคร
เเต่ตัวเขาเองก็จำทุกสิ่งที่เธอพูด
มองเห็นทุกอย่างที่เธอทำมาตลอดช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน
สำหรับโอคาเบะในตอนนี้ มากิเสะไม่ใช่เพียงสมาชิกเเล็ปคนอื่นอีกเเล้ว
"ชั้นช่วยเธอไม่ได้ ขอโทษนะ"
ถึงโอคาเบะจะขอโทษที่ตัวเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย
เเต่มากิเสะก็ขอบคุณโอคาเบะที่เชื่อใจเธอมาตลอด
เเละให้กำลังใจโอคาเบะว่าบางทีโลกที่จะเปลี่ยนเเปลงไปนี้อาจจะเป็นโลกที่เธอ
ไม่ตายก็ได้ เเละถึงโลกจะเปลี่ยนไป
โอคเบะก็ไม่ลืมตัวตนของเธอที่เคยมีอยู่ดี
โอคาเบะก็บอกว่าเขาไม่มีทางลืมเรื่องของมากิเสะเด็ดขาด
เขาได้พูดกับมากิเสะด้วยความจริงจังจนมากิเสะเริ่มหวั่นไหวถึงสิ่งที่โอคา
เบะจะพูดต่อไป
"ชั้นชอบเธอ"
"เอ๊ะ!"
"เธอคิดยังไงล่ะ?"
"เอ๊ะ.. ตอนนี้เลยเหรอ"
"ชั้นอยากฟังคำตอบ ว่าเธอคิดยังไงกับชั้น"
มากิเสะได้ยินคำสารภาพรักจากโอคาเบะโดยตรงก็ถึงกับเงอะงะทำอะไรต่อไม่ถูก
เเต่มากิเสะก็ได้บอกให้โอคาเบะหลับตาลง
มากิเสะได้จูบโอคาเบะเป็นการให้คำตอบกับความรักที่มีให้กันมาตลอด
เวลาเเห่งความสุขที่ทั้งคู่จะได้อยู่ด้วยกันเเบบนี้ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
มันเป็นเวลาที่มีทั้งความโรเเมนติกเเละความโศกเศร้าอยู่มากทีเดียว
ในเวลาต่อมา มากิเสะได้เก็บกระเป๋าเพื่อบอกลา
มีเพียงโอคาเบะเท่านั้นที่มาส่ง
เพราะมากิเสะไม่อยากจะให้คนอื่นมาร่ำลากันด้วยความเศร้า
โอคาเบะได้ให้สิ่งประดิษย์ในเเล็ปที่มากิเสะเคยสนใจกับเธอ
มากิเสะเองก็เลยจะให้น้ำ"DK Pepper"ที่โอคาเบะชอบกินเป็นการเเลกเปลี่ยน
เเต่มากิเสะโยนไกลไปหน่อย ทำให้โอคาเบะต้องเดินไปเก็บมันมา
มากิเสะได้พูดอะไรบางอย่างก่อนที่โอคาเบะจะหันกลับมาเเละพบว่ามากิเสะไม่อยู่เเล้ว
มากิเสะยังคงนึกถึงเเละเป็นห่วงโอคาเบะ หลังจากนี้โอคาเบะจะเป็นคนเดียวที่จำเธอได้
ไม่ใช่ตลอดเวลา เเต่นานๆครั้งขอให้โอคาเบะนึกถึงเธอบ้างก็ยังดี นึกถึงตัวเธอที่มีตัวตนอยู่
ในเวลาต่อมา ดาลุได้เจอข้อมูลเรื่องไทม์เเมชชีนของSERNเเล้ว
ถ้าลบข้อมูลนี้ไป โลกก็จะเปลี่ยนเเปลงไปสู่เส้นทางเดิมที่มันเคยเป็น
โอคาเบะได้บอกว่าเเผนการของเขามาถึงขั้นตอนสุดท้ายเเล้ว
เขารุ้สึกขอบคุณมิตรสหายที่เสียสละไปมากมายเพื่อถึงวันนี้
เเต่หลังจากนี้โลกจะเป็นโลกที่เขาปราถนาเเล้ว
เเละโลกที่จะถูกสร้างขึ้นมาใหม่นี้เเหละ คือตัวเืลือกของSteins;Gate
"คุริสุ ขอโทษนะ"
โอคาเบะได้นึกถึงมากิเสะเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะตัดสินใจกดปุ่มEnterเพื่อทำให้โลกกลับไปเป็นดังเดิม
"โอคาเบะ!"
เเต่มากิเสะก็ได้กลับมาที่เเล็ปเพื่อบอกความรู้สึกของเธอให้โอคาเบะได้รับรู้อีกครั้ง
เเต่มันสายไปเเล้ว โอคาเบะได้กดปุ่มEnterเพื่อกลับไปสู่ช่วงเวลาเดิม
"โอคาเบะ! ชั้นเองก็.... นาย..."
"คุริสุ!!"
เเละเเล้วกำเเพง1%ก็ได้ทลายลงในชั่วพริบตา ตอนนี้เวลาของโลกเป็น 1.130205 เเล้ว
โอคาเบะรู้สึกว่าโลกกลับไปเป็นเหมือนเดิมเเล้ว
โอคาเบะถามมายูริถึงวมาชิกเเล็ปคนที่4 เเต่มายูริก็บอกว่าไม่มีคนที่4อยู่
มายูริที่นั่งเย็บชุดคอสเพลย์ ดาลุที่นั่งอยู่หน้าจอคอม
สมาชิกเเล็ปเพียง3คนนี่คือชีวิตเดิมของโอคาเบะ
ไม่มีสมาชิกคนอื่นนอกจากนี้อีกเเล้ว
ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิมจริงๆ
เเม้เเต่รอยเย็บเสื้อที่มากิเสะเย็บให้ก็ยังหายไป
โอคาเบะหัวเราะเเละตะโกนออกมาว่าการต่อสู้ของเขากับพวกองค์กรจบลงเเล้ว
เเต่มายูริก็ได้บอกให้โอคาเบะหยุดพักกับการพูดถึงเหล่าคนที่ไม่มีตัวตนนั้น
ได้เเล้ว
เธอรู้ว่าโอคาเบะสร้างเรื่องเเละทำเเบบนี้มาตลอดเพื่อช่วยให้เธอดูสนุกเเละ
สบายใจขึ้น เเต่ตอนนี้เธอไม่เป็นไรเเล้ว
มายูริอยากให้โอคาเบะหยุดพักเรื่องทั้งหมดเเละหันไปร้องไห้เพื่อตัวเองบ้าง
ซะที เพราะว่าโอคาเบะร้องไห้เพื่อคนอื่นมามากพอเเล้ว
เรื่องราวทุกอย่างจบลง โอคาเบะได้ละทิ้งชื่อโฮวอิน เคียวม่ะไปพร้อมกับโทรศัพท์ไมโครเวฟเเละIBN5100ที่เขาได้มอบให้คนอื่นไป หลังจากนี้เขาจะต้องใช้ชีวิตต่อไปเเบบนี้ โดยที่ไม่มีเธอ
"เเบบนี้มันดีเเล้วสินะ คุริสุ"
เวลาผ่านเลยไปพร้อมกับทุกสิ่งทุกอย่างที่กลับมา
ภายในห้องเเล็ปที่เงียบงัน เสียงกดเเป้นคีย์บอร์ดของดาลุยังคงเสียงฟังชัด
โทรศัพท์ของดาลุดังขึ้นโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนโทรมา
"ครับ? เอ๊ะ ใครน่ะ? พ่อเหรอ? อะไรน่ะ? โอคาริน?
โอคาริน มีสาวน้อยลึกลับอยากคุยด้วยน่ะ"
โอคาเบะได้รับโทรศัพท์ต่อมาจากดาลุเเละพูดคุยกับสาวน้อยปริศนาที่โทรมาหา
"ใครน่ะ?"
""ขอร้องล่ะ ช่วยมาที่ตึกวิทยุเดี๋ยวนี้เลย!"
"เธอเป็นใคร?"
"ฉันมาจากปี2036 ลูกสาวของฮาชิดะ อิทารุ.. อามาเนะ สุซุฮะ!!"
"สุซุฮะ?! เดี๋ยวสิ ทำไมสุซุฮะถึงอยุ่ที่นี่ได้ล่ะ?!"
"ขอร้องล่ะ ช่วยเชื่อเรื่องที่ฉันจะพูดทีเถอะ"
"เพื่อหยุดยั้งสงครามโลกครั้งที่3!"
ฉากจบเเห่งความฝันยังไม่ใช่ฉากจบที่เเท้จริง
สุซุฮะได้ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับมหันตภัยใหม่ที่โลกกำลังจะเผชิญ
บทสรุปสุดท้ายกำลังคืบคลานเข้ามาหาโอคาเบะเเล้ว
เรื่องราวจะเป็นอย่า่งไร โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น