-Chapter 13-
พวกไลท์นิ่งเดินทางต่อเข้ามายังภายใน
จนพบกับห้องสุดท้ายที่มีบัลลังค์ของใครคนหนึ่งอยู่
ในไม่ช้ากาแรนก็ได้ปรากฎตัวออกมาที่บัลลังค์นั้น
พร้อมกับคริสตัลของเซร่าเเละดอจน์
เเละกาเเรนก็ไม่รอช้าที่จะทำลายคริสตัล
ของ ทั้งสองเพื่อเป็นการข่มขวัญจิตใจทันที
เเต่ไลท์นิ่งก็พยายามบอกสโนว์ว่าอย่าให้ติดกับ
เเละให้นึกถึงว่าเเท้จริงเเล้วเซร่านั้นอยู่ที่ใหน
กาเเรนยังคงฟุ้งเฟ้อด้วยถ้อยคำยาวเหยียด
เเต่พวกลไท์นิ่งก็ยังคงยึดมั่นในอุดมการณ์ที่จะปกป้อง
เเละก็ได้เวลาเเล้วที่ทั้ง 2ฝ่ายจะต่อสู้กันเป็นครั้งสุดท้าย
พวกไลท์นิ่งทุ่มกำลังจนชนะกาเเรนลงได้
เเต่ทว่า เรื่องยังไม่จบง่ายๆเมื่อนกของกาเเรน
ได้บินลงไปในบ่อน้ำที่อยู่หลังบัลลังค์
เเละเกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนเเรงพร้อมกับ
การปรากฏตัวของ ออเฟ่น
ออเฟ่นได้ใช้พลังอันร้ายกาจโจมตี
จนพวกไลท์นิ่งไม่อาจต่อต้านได้เเละล้มลงศิโรราบกันหมด
เเละออเฟ่นยังได้ใช้พลังโจมตีเเละ บีบคั้นใส่วานิลา
ให้เธอใช้เเร็คนาร็อคอีกครั้งเหมือนในครั้งอดีต
เเต่ฟางทนเห็นวานิลาเจ็บปวดไม่ไหว เธอจึงอาสาที่จะทำเอง
วานิลาพยายามที่จะห้ามฟาง เเต่ฟางไม่ฟัง
เเละคิดจะ ทำร้ายวานิลา ทุกคนเลยฮึดพลังเข้ามาห้ามฟางไว้
เเต่ฟางตัดสินใจเลือกเส้น ทางของตนเอง
เเละใช้ท่าไม้ตายของเธอโจมตีเพื่อนๆทุกคนที่ขวางทางเธอ
เเต่เเล้วพวกไลท์นิ่งยกเว้นวานิลาที่ถูกโจมตี
ก็ได้กลายเป็นมอนสเตอร์ซีคอปไปจนได้
เเละฟางก็โดนพวกไลท์นิ่งที่สูญเสียจิตใจไปเเล้วเข้าทำร้าย
ทำให้เธอเริ่มเสียใจที่กลายเป็นเเบบนี้
วานิลาพยายามตะโกนบอกให้ทุกคนตาสว่างกันซะที
เเต่รอยสักเเห่ง คนทรยศของฟางก็ได้เเปรเปลี่ยน
เป็นรอยสักที่เเท้จริงเเละเปล่งเเสงออกมา
จนฟางกลายเป็นเเร็คนาร็อคในที่สุด
ฟางในร่างเเร็คนาร็อคพยายามโจมตีออเฟ่นซ้ำเเล้วซ้ำเล่า
เเต่ก็ไม่สามารถเข้าถึงตัวออเฟ่นได้เลยเเม้เเต่น้อย
จนกระทั่งได้มีภาพการร่วมเดินทางฝ่าฟันเหตุการณ์ต่างๆนาๆ
ทั้งการทะเลาะเบาะเเว้งหรือการช่วยเหลือกันจนถึงตอนนี้ผุดขึ้นมา
"ไม่ได้มีเพียงเเค่ความสิ้นหวังหรอก
เเต่ทุกคนได้เจอสิ่งที่อยากจะปกปองเเล้ว"
ฟางกลับมาเป็นเหมือนเดิมพร้อมสัญลักษณ์รอยสักเเห่งคนทรยศ
ออเฟ่นจึงใช้พลังของเขาโจมตีฟางอย่างรุนเเรง
เเละใช้เวทย์รักษาอาการบาดเจ็บให้ฟาง เเละโจมตีใหม่สลับกับการรักษาไปมาซ้ำเเล้วซ้ำเล่า
ฟาง บอกให้วานิลาหนีไป เเต่วานิลาไม่ยอมทิ้งฟางไปเด็ดขาด
เเต่เเล้วก็ได้มีพลังเวทย์พุ่งโจมตีใส่ออเฟ่น
ซึ่งเป็นการโจมตีจากทุกคนที่หลุดพ้นจากความสิ้นหวังเเล้ว
สโนว์บอกขอโทษฟาง กับเรื่องเมื่อกี๊
เเละไลท์นิ่งก็ได้คือนหอกคู่ใจให้กับฟาง
เเต่วานิลาก็ยังเเปลกใจว่าทำไมทุกคนถึงกลับมาได้
"ทำไมกันล่ะ...?"
"ภายในความมืดอันหนาวเหน็บ..
ผมได้นึกถึงการเดินทางจนถึงตอนนี้มาตลอด หลังจากนั้น.."
"แล้วเมื่อกี๊นี้เอง.. ที่ได้มองเห็น
สิ่งที่ได้รับมาจากทุกคน.. ทั้งเซร่า.. ทั้งพี่.."
"มโนภาพใหม่ ล่ะมั้ง? "
ทุกคนกลับมามีความหวังกันอีกครั้ง
เเละคิดว่าถ้าร่วมมือกันจะไม่มีทางเเพ้อีกเเล้ว
"เธอเองก็อยู่ที่นี่นะ.. ฟาง..
เพราะงั้น.. มาสู้ด้วยกันจนหยดสุดท้ายเถอะ"
ฟางได้ยินเช่นนั้นเธอก็ได้นึกถึงตอนที่เธอบอกกับวานิลา
ว่าวานิลานั้นไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกเเล้ว
เเละในตอนนี้.. ไม่ใช่เเค่วานิลา.. เเต่เธอเองก็เหมือนกัน
"ไม่ใช่ตัวคนเดียวเเล้วนะ.. สัญญากันเเล้วนี่"
ออเฟ่นที่โดนโจมตีนั้นเริ่มสลายเเละเผยร่างจริงออกมา
เเละได้พยายามเย้ยหยันพวกไลท์นิ่งก็มีจิตใจที่มุ่งมั่นในชัยชนะเต็มที่
"จะทำได้เหรอ?"
"อา.. อย่างเเกน่ะทำไม่ได้หรอก"
"ทำไมล่ะ...?"
"เพราะแกไม่เชื่อว่าจะทำได้ไงล่ะ"
ไลท์นิ่งเย้ยออเฟ่นกลับว่าเพราะออเฟ่นได้เเต่
คอยบัญชาความตายให้มนุษย์ เเต่พวกไลท์นิ่งนั้นไม่ใช่
เพราะเเม้โลกจะไร้ซึ้ง ความหวัง เเต่พวกเขาก็ช่วยกัน
ตามหาจนพบ เเละเพื่อจะปกป้องสิ่งนั้น พวกเขาจึงได้มาที่นี่
"นี่คือ.. หน้าที่สุดท้ายในฐานะมนุษย์ของพวกเรา!!"
เเละเเล้ว.. ในที่สุดออเฟ่นก็ได้พ่ายเเพ้
ให้กับพลังของพวกไลท์นิ่ง เเต่เมื่อออเฟ่นสลายไป
ก็ได้ทำให้ฟัลชิทุกตนหยุด หน้าที่ของตน
ทำให้โคคูนเริ่มเข้าสู่ความมืดมิดเเละเริ่มเกิดการทำลายเกิดขึ้น
พวกไลท์นิ่งได้ลอยขึ้นฟ้าเเละได้จับมือกันไว้
เเต่ทว่ามีเพียงฟางเเละวานิลาที่ไม่ได้ตามทุกคนไป
ซึ่งวานิลาก็รู้หน้าที่ของพวกเธอดี
"สิ่งที่ทำให้ความปราถนาเป็นจริงนั้น
ไม่ใช่ปาฎิหาริย์เเต่อย่างใด.."
"ในตอนนี้ ณ ที่เเห่งนี้
ได้เวลาเเล้วที่จะใช้พลังของคำมั่นสัญญานั้น"
เเละฟางกับวานิลาก็ได้ใช้พลังของพวกเธอรวมกัน
เเละดูดพลังชีวิตของทุกสรรพสัตว์ที่รุกล้ำเข้าในโคคูน
จนกลายเป็นพลังที่เเข็งเเกร่งราวกับสัตว์ป่า..
เเร็คนาร็อค
ในระหว่างที่โคคูนเริ่มล่มสลายเเละร่วงหล่นลงสู่พัลส์
เเร็คนา ร็อคก็ได้พุ่งลงไปในลาวาของพัลส์
เเละได้ใช้พลังของตนควบคุมลาวาพุ่งขึ้นไปครอบคลุมโคคูน
เเละทำให้ลาวากลายเป็นคริสตัล ทำให้โคคูนไม่อาจถูกทำลายได้อีกต่อไป
เเต่ทว่า.. เเสงอาทิตย์ของพัลส์
นอกจากจะสาดส่องโค คูนที่เป็นคริสตัลเเล้ว
ยังได้สาดส่องให้เห็นพวกไลท์นิ่งที่กลายเป็นคริสตัล
เนื่องจากพวกเขาปกป้องโคคูนได้เเล้วอีกด้วย
"..ลืมตาขึ้นเถอะ.."
เสียงของวานิลาดังออกมาจากภายในโคคูน
จากนั้นเองที่ไลท์นิ่งเเละทุกคนได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
"ช่วยโลกไว้ได้เเล้วเหรอ?"
"โลกใหม่ไง ล่ะ"
"เป็นของขวัญที่ไม่เลวเลยนะ"
"ที่นี่คือสิ่งที่พวกเราทำมาจนถึงตอนนี้ไงล่ะ"
"เป็นหน้าที่นี้จริงๆสินะ.."
"อาจจะให้ทำลายทำลายโคคูนจริงๆก็ได้"
"มีเหตุลอะไรให้ต้องทำลายด้วยรึไง?"
"พูดได้ดีมากเลยนี่"
"อย่างกับปาฎิหาริย์เลยนะ"
ระหว่างที่พวกไลท์นิ่งกำลังปลาบปลื้มเเละพูดคุยกับพวกวานิลาที่อยู่ภายในโคคูน
โฮปก็พบว่ารอยสักของพวกเขานั้นหายไป
เพราะโลกได้ไร้ซึ่งการปกครองจากพระเจ้าแล้ว
นอกจากนั้นก็ยังได้มีคน 2คนที่พวกเขานั้นเฝ้ารอมาตลอด
เดินมาทางที่เเสงอาทิตย์สาดส่อง นั่นก็คือดอจน์กับเซร่านั่นเอง
"ดอจน์!!!"
"พ่อครับ!!"
"สโนว์!!"
"เซร่า!!!"
ทั้งซัสท์ทั้งสโนว์ต่างวิ่งเข้าไปกอดคนรักของพวกเขา
เเละต่างหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ เเต่ทว่าโฮปก็ไม่พบพ่อของเขามา
ถึงอย่างงั้นโฮปก็เชื่อว่าจะได้เจอกันอย่างเเน่นอน
เพราะผู้คนทั้งหลายบนโคคูนนั้นถูกย้ายลงมาอยู่ที่พัลส์หมดเเล้ว
เซร่าเองก็ได้วิ่งเข้ามากอดพี่สาวผู้เป็นที่รัก
เเละคอยปกป้องเธอมาตลอดด้วยเช่นกัน
"พี่คะ!"
"ยกโทษให้พี่ด้วยนะ เซร่า"
"อืม.."
เเต่ไม่ทันที่จะได้ซาบซึ้ง สโนว์ก็ดึงตัวเซร่ากลับไปทางเขา
"เฮ้ยๆ เธอเป็นของทางนี้เเล้วนะ เพราะงั้นยอมให้เเต่งงานด้วยเถอะครับ!"
"ใจร้อนจริงๆเลยน้า.."
"มาถึงก็พูดเรื่องเเต่งงานเลยเหรอ 555"
"ขอร้องล่ะ! สาบานเลย! จะทำให้เธอมีความสุขเเน่!!"
"ชั้นก็เชื่ออย่างงั้นนะ.. ยินดีด้วยล่ะ"
ท่ามกลางความสุขเเละความปลาบปลื้มปิติยินดี
ในที่สุดความปราถนาก็เป็นจริงเมื่อพวกเขาได้พยายามทำมัน
จากนี้มนุษยชาติที่ไร้การถูกปกครองก็จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยเเสงเเห่งความหวังกันอีกครั้ง
"ในตอนที่คำมั่นสัญญาถึงคราวหลับใหล
โชคชะตาจะทำให้ความหวังถือกำเนิดขึ้นมา"
"เเล้วแสงแห่งความหวังภายในใจ จะทำให้ก้าวข้ามผ่านความเป็นจริงไปได้
และพวกเราจะยังคงอยู่คู่กับอนาคตนับจากนี้ไป"
-The End-
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น