Steins;Gate
Hiyoku Renri no Darling
[ Spoil - Part1 ]
Entropy the origins rumble
วันที่5 เดือนสิงหาคม คืนที่เงียบเชียบปลอดโปร่งจนมองเห็นดวงดาว
ชายคนหนึ่งกำลังรำพึงรำพันกับใครบางคน เขาเป็นเหมือนคนบ้าในสายตาคนอื่น แต่แท้จริงแล้วเขาคือนักวิทยาศาสตรย์อัจฉริยะผู้มีนามกรว่า โฮวอิน เคียวม่ะ หรือในชื่อจริงว่า โอคาเบะ รินทาโร่
และนี่คืออีกหนึ่งเรื่องราวการย้อนเวลาของเขาและเป็นอีกช่วงเวลาหนึ่งที่เขาได้พบเจอ
"นี่ๆ บ่นพึมพำอะไรอยู่เหรอ โอคาริน?"
แม้ภายนอกจะเงียบสงัด แต่ภายในห้องเช่าของโอคาเบะนั้นค่อนข้างจะวุ่นวายกันพอสมควร
แต่โอคาเบะก็ไม่ใส่ใจ เขายังคงคุยโทรศัพย์ต่อไปโดยไม่สนใจเสียงของสาวน้อยที่เข้ามาคุยกับเขาด้วยความสงสัย
"ถ้านั่นเป็นตัวเลือกของสไตน์เกจล่ะก็นะ เอล ไซ คอนกรู"
โอคาเบะยังคงพูดเรื่องที่คนอื่นไม่เข้าใจและจบประโยคในความหมายของเขาเอง
"หรือว่าจะลืมมายูชี่ไปแล้ว! มายูชี่น่ะนะ.."
สาวน้อยท่าทางใสซื่อผู้เรียกตัวเองด้วยชื่อเล่นเริ่มกระวนกระวายที่ไม่ได้ รับการตอบกลับ ทั้งๆที่เธอเรียกโอคาเบะอยู่นาน แต่โอคาเบะก็บอกให้เธอหยุดอยู่แค่นั้น เพราะสติสตังของเขายังดีอยู่และจำได้แม่นยำว่าสาวน้อยตรงหน้าเขาคือ
ชิอินะ มายูริ เพื่อนสมัยเด็กของเขาที่อยู่ด้วยกันมาตลอด
"มีอะไรเหรอ มายูชี่ มีปัญหาอะไรเหรอ?"
ชายร่างอ้วนท้วมตัวใหญ่แทรกเข้ามากลางวง เขาคือ ฮาชิดะ อิทาลุ หรือที่พวกโอคาเบะมักจะเรียกเขาว่า
ดาลุ อีกหนึ่งเพื่อนคนสำคัญของโอคาเบะผู้มีสมญานามว่า ซูเปอร์แฮ็คเกอร์
"คือว่านะ เห็นโอคารินทำตัวเเปลกๆ เลยคิดอยู่ว่าจะทำยังไงดีน่ะ"
"โอคารินทำตัวเเปลกๆ?"
"พูดอะไรน่ะมายูริ โอคาเบะก็ทำตัวแปลกๆอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
เสียงของสาวน้อยอีกคนพูดแทรกขึ้นมา ประหนึ่งเหมือนจะขอร่วมวงถากถางโอคาเบะด้วย
"ใช่ๆ อย่างที่ มากิเสะชิ พูดนั่นแหละ โอคารินที่ไม่ทำตัวแปลกๆน่ะไม่ใช่โอคารินหรอก"
"หนอย ยัยคริสติน่า! เธอพูดอะไรรู้ตัวรึเปล่า!?"
โอคาเบะหันไปเถียงกับคนที่ตัวเองน่าจะสู้ได้
"ต้องให้บอกกี่ครั้งกันว่าชั้นไม่ใช่โอคาเบะ รินทาโร่
ชั้นคือนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะที่เด็กเห็นยังต้องหยุดร้องไห้ โฮวอิน เคียวม่ะ!!"
"แล้วนายรู้มั้ยล่ะว่าฉันบอกให้เลิกเรียกว่า คริสติน่า กี่ครั้งแล้ว?!"
"อะไรกัน งั้นจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ? The Zombie? selep17? หรืออยากให้เรียกว่าขี้ข้าล่ะ?"
"ก็เรียกชื่อสิยะ!"
"ก็ชื่อ คริสติน่า ไม่ใช่เรอะ?"
"ก็บอกแล้วไงว่าฉันมีชื่อจริงว่า มากิเสะ คุริสุ น่ะ"
สาวน้อยนาม มากิเสะ คุริสุ ที่ได้แทรกมุขเข้ากลางวงเมื่อกี๊เริ่มทำหน้าบึ้งตึงพร้อมด้วยสายตามองขวางเหมือนจะบอกว่า อะไรอีกยะ
ได้โมโหโอคาเบะมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็ไม่รู้จะเถียงสู้ยังไงดีแล้วเหมือนกัน
สิ่งหนึ่งที่โอคาเบะรู้สึกประหลาดใจเมื่อเขารู้สึกตัวคือห้องแล็ปของเขาได้ จัดวางของอย่างเป็นระเบียบและสะอาดสะอ้านมากขึ้น แถมตอนนี้ในห้องกำลังคึึกคักด้วยเสียงของสมาชิกแล็ปคนอื่นๆที่ได้มาชุมนุม กัน มากิเสะกับดาลุจึงต้องช่วยกันอธิบายว่าโอคาเบะเป็นคนบอกให้ฉลองเนื่องใน โอกาสสร้างสิ่งประดิษฐ์ใหม่สำเร็จ นั่นก็คือ โทรศัพย์ไมโครเวฟหมายเลข9 10 11 ซึ่งโอคาเบะตกใจมากที่สร้างทีเดียวถึง3เครื่อง แต่ดาลุก็บอกว่าโอคาเบะเป็นคนบอกให้พวกเขาสร้างเอง เมื่อโอคาเบะรวบรวมข้อมูลในหัวและสรุปใจความออกมาได้เขาก็หัวเราะออกมาลั่น ห้องอย่างไม่เกรงอกเกรงใจใคร
"นี่ มากิเสะชิ วันนี้้โอคารินอาจจะเพี้ยนกว่าปกติอย่างที่มายูชี่บอกจริงๆก็ได้นะ"
"น่ะ.. นั่นสิ ท่าจะใช่นะ"
โอคาเบะรีบอธิบายก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ว่าที่เขาหัวเราะ ด้วยความสะใจก็เพราะนี่เป็นสิ่งยืนยันแล้วว่าเขาได้ทำการส่ง Dเมล์ เป็นผลสำเร็จ และทำให้เขามีพลังในการแก้ไขอดีตอยู่ในมือแล้ว!!
โอคาเบะได้เช็คเมล์ของเขาดูถึงเมล์ล็อตเตอรี่6หลักที่เขาส่งย้อนกลับไปในวันที่ 27เดือนกรกฎาคม
เพื่อยืนยันความคิดของตัวเองอีกครั้ง และก็พบว่าเขาทำสำเร็จจริงๆ
"เป็นไงล่ะ ตกใจกันจนพูดไม่ออกเลยสิ!!"
โอคาเบะหันไปพูดกับทุกคนอย่างองอาจ แต่ทว่า
"เอ่อ.. ของอย่างอื่นที่จำเป็นก็..."
หนุ่มน้อยบอบบางอ่อนเเอเหมือนผู้หญิงนามว่า ลูกะ กำลังนึกถึงของที่เขาต้องเตรียม
"มีตะเกียบรึยังล่ะเมี้ยว"
เฟริส สาวน้อยผู้ร่าเริงก็ได้ช่วยลูกะคิด
"ที่นี่ที่ไหน"
โมเอกะ สาวแว่นที่ท่าทางไม่รู้อะไรเลยก็กำลังมึนงง
"ของหวานเอาเป็นกล้วยดีมั้ย?"
มายูริก็อยากกินกล้วยเต็มที่
"อึก.."
โอคาเบะถึงกับต้องสะอึกในความอนาถของตัวเองที่ไม่มีใครฟังเขาเลยซักคน
โชคยังดีที่มากิเสะยังคงฟังที่โอคาเบะพูดอย่างตั้งใจและสงสัยว่าเรื่องที่โอคาเบะพูดนั้นเป็นเรื่องจริงรึเปล่า
โอคาเบะก็ยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง มากิเสะจึงสงสัยว่าโอคาเบะมีหลักฐานอะไรมายืนยัน
"ประสบการณ์ของชั้นเอง"
"ประสบการณ์อะไรของนายน่ะ"
"หึหึ อยากให้บอกงั้นเหรอ?"
"มันก็นะ.."
"ถ้างั้นก็พูดว่า ช่วยบอกหน่อยเถอะค่ะ ท่านโฮวอิน เคียวม่ะเจ้าขา 3ครั้ง แล้วชั้นอาจจะบอกให้ฟังก็ได้"
"นี่ มายูริ เอาจานพวกนี้ไปวางเรียงกันก็ได้นะ"
"ช่วยฟังกระผมหน่อยเถอะครับ"
"บอกมาตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องแล้วนี่"
"โอคารินกระจอกโคตร!"
เจอมากิเสะทำเป็นไม่สนใจเข้าไป โอคาเบะถึงกับต้องยอมจำนนเเต่โดยดี
ดาลุที่นั่งฟังอยู่ห่างๆถึงกับหันมามองโอคาเบะด้วยสายตาท้อแท้ใจที่เรื่องแบบนี้เพื่อนของเขาเถียงผู้หญิงแพ้อย่างง่ายดาย
โอคาเบะเล่าเรื่องทุกอย่างให้มากิเสะฟัง จากข้อสรุปแล้ว ตอนนี้โอคาเบะเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถแก้ไขอดีตแล้วยังสามารถจำเหตุการณ์ ก่อนหน้านี้ได้โดยที่ไม่ถูกแก้ไขความทรงจำเหมือนคนอื่นๆ ซึ่งพลังนี้เรียกว่า รีดดิ้งสไตน์เนอร์
แต่ไม่นานนัก มายูริก็ได้มาบอกให้พวกโอคาเบะมาร่วมวงปาร์ตี้ด้วยกัน
ทุกคนต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน สุซุฮะ สาวน้อยสุดไฮเปอร์อีกคนที่รับหน้าที่ซื้อขนมมาให้ก็กำลังสนอกกสนใจมากิเสะ เป็นพิเศษ เพราะเคยได้ยินชื่อของมากิเสะในฐานะสาวน้อยอัจฉริยะ ส่วนมายูริก็กำลังเอร็ดอร่อยกับคาราอาเกะที่แม่ของลูกะทำมาให้และให้โมเอกะ ลองกินดูด้วย ส่วนดาลุที่นั่งในมุมหลืบก็เซ้าซี้ออกอาการให้เฟริสพูดประโยคเเปลกๆออกมา เอาใจเขา
แต่เฟริสบอกว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่ร้านเมย์ควีน เลยพูดให้ไม่ได้
สุดท้ายโอคาเบะก็อยู่ไม่สุข เขาพยายามท้วงทุกคนที่พยายามทำตัวสบายๆจนเกินไป มายูริกับดาลุจึงบอกว่างานเลี้ยงวันนี้จะไม่มีการพูดคุยเรื่องที่เข้าใจยาก กัน และนี่ก็เป็นงานเลี้ยงที่โอคาเบะขอให้จัดเองด้วย ซึ่งที่จริงแล้ว เรื่องที่โอคาเบะเป็นห่วงอีกอย่างคือ มิสเตอร์เบราน์ เจ้าของห้องเช่าที่เปิดร้านซ่อมทีวีอยู่ชั้นล่าง ถ้าเกิดพวกเขาโวยวายเสียงดังเกินไป โอคาเบะจะถูกมิสเตอร์เบราน์เล่นงานเอาได้
แต่สุซุฮะที่เป็นเด็กฝึกงานของมิสเตอร์เบราน์ได้บอกว่าวันนี้มิสเตอร์เบราน์ไม่อยู่และได้ฝากฝังให้เธอเป็นคนปิดร้านเอง
แต่ดูเหมือนผลจากการเเก้ไขอดีต ทำให้ความจำของโอคาเบะจะไม่ค่อยตรงกับสุซุฮะซักเท่าไหร่
"ทหารรับจ้างเอ๋ย เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ"
"ทำอะไรน่ะเหรอ? ฉันก็มางานเลี้ยงไง
ฉันเองก็เป็น เอ่อ.. เรียกว่าอะไรนะ สมาชิกเงิบ?"
"สมาชิกแล็ปน่ะเรอะ?"
"ใช่ๆ สมาชิกแล็ปนั่นน่ะเเหละ"
"จะว่าไป เธอเองก็เป็นสมาชิกแล็ปเหมือนกันนี่นะ"
"พูดอย่างงั้นเสียมารยาทนะ ก็โอคาเบะ รินทาโร่เป็นคนบอกให้เข้ามาเองไม่ใช่รึไง
ตั้งแต่วันนี้เธอเป็นสมาชิกแล็ปหมายเลข008 น่ะ"
"อะ เอ้อ นั่นสินะ"
งานเลี้ยงฉลองกำลังสนุกสนานได้ที่ มายูริเองก็รู้สึกมีความสุขสุดๆ เฟริสเลยเสนอให้ทุกคนชนแก้วกันหน่อย
"ทุกคน ชูแก้วขึ้นมาเลยเมี้ยว"
เฟริสเตรียมให้สัญญาณทุกคน
"เดี๋ยวก่อน ประโยคนั้น ชั้นต้องเป็นคน.."
โอคาเบะพยายามพูดแทรกขึ้นมา
"ชนแก้ว!!"
ทุกคนชนแก้วกันตามสัญญาณของเฟริสกันอย่างพร้อมเพรียง ทำให้โอคาเบะพูดหลบแบบจ๋อยๆว่าไม่มีอะไร
เฟริสรู้สึกว่าโอคาเบะซึมๆ เธอเลยคิดว่าแผลในสงครามแกรนด์คลูเซดของโอคาเบะกำเริบ เธอจึงพยายามขอดูเเผล ถึงโอคาเบะจะเนียนห้ามไว้ได้ แต่เขาก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ เพราะแม้เขาจะพูดเรื่องไร้สาระกับเฟริสประจำ
แต่เขาไม่เคยรู้เรื่องแกรนด์คลูเซดที่เฟริสว่าเลย
โอคาเบะถามเฟริสเพื่อความแน่ใจเรื่องสมาชิกแล็ป ซึ่งเฟริสก็บอกว่าโอคาเบะบอกให้เธอเป็นสมาชิกหมายเลข007 เพื่อให้ปลอดภัยจากน้องสาวของเธอที่จะทำให้เกิดเหตุการณ์โกลเด้นดัสค์ พอโอคาเบะได้ยินเรื่องที่ไม่คุ้นหูก็ตัดบทสนทนาไปอีกรอบ
ลูกะได้เข้ามาคุยกับโอคาเบะ แต่โอคาเบะก็ต้องคอยย้ำเตือนกับตัวเองอีกครั้งว่าสาวน้อยน่ารักตรงหน้าเขา นั้นเป็นผู้ชาย ทว่า จากเหตุการณ์ที่เขาจำได้ ลูกะได้เคยขอให้เขาส่งDเมล์ไปเพื่อทำให้ตัวลูกะเองเป็นผู้หญิง แต่ลูกะก็บอกว่าไม่เคยส่งข้อความไป
ลูกะจึงรู้สึกเป็นห่วงโอคาเบะว่ามีอะไรรึเปล่า
มายูริเข้ามาร่วงวงด้วยและห้ามไม่ให้โอคาเบะแกล้งลูกะ ลูกะก็บอกว่าโอคาเบะไมไ่ด้แกล้งอะไร โอคาเบะจึงได้ใจ พูดหลุดปากว่าลูกะเป็นสาวน้อย ทำให้พวกมายูริและพวกมากิเสะที่อยู่ข้างๆตกใจและเริ่มไม่ยากอยู่ใกล้ ระหว่างที่โอคาเบะกำลังเเก้ตัว
ลูกะเองก็บอกว่าเขาก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เป็น ทำให้ทุกคนตกใจลูกะมากกว่า
โทรศัพย์มือถือของโอคาเบะสั่นสะเทือนไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว เขาจึงเดินไปหาตัวการที่นั่งอยู่เงียบๆบนโซฟา นั่นก็คือโมเอกะที่ส่งเมล์ไปเสนอตัวเป็นสมาชิกแล็ปและอยากร่วมวงด้วยเต็มที่ โอคาเบะได้บ่นเรื่องที่เธอชอบส่งเมล์แทนการพูดออกมาตรงๆ โมเอกะจึงขอโทษออกมาด้วยน้ำเสียงอันเเผ่วเบา แต่เธอก็เปลี่ยนไปพูดเรื่องสิ่งประดิษย์ใหม่ที่โอคาเบะพูดเกริ่นไว้
ว่าแล้วเธอก็ควักมือถือมาพิมพ์ข้อความส่งไปหาโอคาเบะที่ยืนอยู่ตรงหน้าทันที
เฟริสเข้ามาร่วมวงด้วยทันทีเพราะสนใจสิ่งประดิษย์ใหม่ที่อาจช่วยแก้ไขเรื่องบางอย่างได้
ดาลุที่ยินดีช่วยเหลือจึงสงสัยว่าเฟริสมีปัญหาอะไรรึเปล่า แต่เฟริสก็บอกว่าไม่มีอะไร
"แปลกจังนะ ถ้าเป็นในเกมโป๊ล่ะก็ต้องพูดว่า ดาลุสุดยอดไปเลย แล้วนี่นา"
ดูเหมือนดาลุจะพูดเรื่องเกมโป๊ผิดเวลานะ
ไม่ใช่แค่เฟริสหรือโมเอกะ ลูกะเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน
พอเห็นสมาชิกแล็ปเริ่มสนใจ โอคาเบะก็ฮึกเหิมขึ้นมาทันที
"หึหึหึ 5555! งั้นเหรอๆ ในที่สุดพวกเธอก็เข้าใจแล้วสินะ ความเป็นสมาชิกแล็ปเริ่มตื่นตัวแล้วสิท่า!
งั้นก็ฟังให้ดี สิ่งประดิษฐ์ใหม่มันก็คือ..!"
"มันก็คือ?"
เฟริสรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
"มันก็คือ!"
"มันก็คือ?"
ลูกะเองก็รอฟังไม่แพ้กัน
"มันก็คือ!"
"มันคือ?"
โมเอกะรอฟังจนเหมือนไม่ตื่นเต้นแล้ว
"อธิบายแทนทีดิ้ ดาลุ!"
"ไม่ได้จะอธิบายเองหรอกเรอะ"
ดาลุทำหน้าเซ็งๆที่เหมือนโอคาเบะจะอธิบายเอง แต่กลับโยนงานมาให้เขาซะงั้น
แต่ดาลุก็อธิบายไม่ค่อยถูก ลูกะจึงเข้าใจว่าโอคาเบะเสียความทรงจำ แต่มายูริก็มาเสริมว่าโอคาเบะมีพลังบางอย่าง
"โอคารินน่ะ เอ อะไรนะ อีทติ้ง..."
"รีดดิ้งสไตน์เนอร์!"
โอคาเบะแย้งก่อนที่ชื่อความสามารถของเขาจะกลายเป็นชื่อประหลาดๆ
"ใช่ๆ ชิไตน้า นั่นแหละ"
"มายูชี่ๆ ช่วยพูดว่า ชิไตน้า อีกครั้งทีสิ"
"ชิไตน้า?"
อาการหื่นของดาลุกำเริบอีกครั้ง เพราะคำว่า ชิไตน้า นั่นแปลได้ว่า "อยากทำจังเลย"
พอเจอมายูริพูดเข้าไป ดาลุถึงกับเลือดกำเดาไหล แต่ก็ขอให้มายูริพูดอีกรอบด้วยสายตาอ้อนวอนกว่านี้
"พอเลย ไอ้โรคจิตนี่!"
มากิเสะเข้ามาห้ามก่อนจะเลยเถิด แต่สายไปซะแล้ว
"ชิไตน้า"
"มายูริไม่ต้องพูดก็ได้!"
เรื่องเริ่มจะออกทะเลหนักขึ้นเรื่อยๆ โอคาเบะพยายามวกกลับเข้ามาเรื่องเดิม ดาลุก็อธิบายไม่รู้เรื่องจนต่างคนเริ่มไม่ค่อยสนใจกันแล้ว แม้แต่มากิเสะเองก็ยังเผลอหลุดพูดศัพย์ในอินเตอร์เน็ตออกมาโดยไม่รู้ตัว ส่วนโมเอกะเหมือนเธอจะขยับอะไรบางอย่าง
โอคาเบะเลยพยายามห้ามไว้ แต่ก็ไม่ทันการ ทำให้ควันฟุ้งกระจายไปทั่วห้องจากอุปกรณ์บางอย่าง
เมื่อเวลาผ่านไป เฟริสเห็นว่าดึกมากแล้วจึงขอตัวกลับก่อน และบอกมายูริว่าอย่าเอื่อยเฉื่อยมาก เพราะมายูริเป็นนักเรียนอยู่ มีการบ้านที่ต้องทำ มายูริที่ไม่อยากทำจึงบอกว่าไว้ทำกับลูกะพรุ่งนี้ แต่ลูกะทำเสร็จไปก่อนแล้ว ทำให้มายูริเศร้าหนัก
มากิเสะบอกว่าเธอจะอยู่พัฒนาสิ่งประดิษย์ใหม่อีก2อย่าง แม้โอคาเบะจะตกใจที่ยังมีอีก แต่มากิเสะก็บอกว่าโอคาเบะเป็นคนบอกให้ทำเอง แต่คราวนี้เป็นอะไร แม้แต่โอคาเบะเองก็ไม่รู้ แม้จะพยายามถามพวกดาลุ ดาลุก็ไม่ยอมบอก ได้แต่บอกให้รอลุ้นเอาเองสนุกกว่า
แล้วนั่นเป็นสิ่งที่โอคาเบะขอให้สร้างเองด้วย เพราะงั้นตัวเองน่าจะรู้ดีว่าคืออะไร
วันที่6สิงหาคม เช้าวันใหม่ หลังจากโอคาเบะคุยกับตัวเองแล้วเขาก็ได้เปิดม่านอีกฝั่งในห้องเพื่อทำการ ทดลองDเมล์ต่อ แต่กลับโดนมากิเสะบ่นเเละไล่ออกมา เพราะว่าเธอกำลังยุ่งกับสิ่งประดิษย์ใหม่ที่โอคาเบะขอให้สร้างอยู่ โอคาเบะที่ไม่มีอะไรทำเลยต้องออกไปเดินเล่นข้างนอก แต่วันนี้ดาลุไม่ได้ไปร้านเมย์ควีนของเฟริสด้วย เพราะกำลังติดเกมออนไลน์อยู่ ซึ่งน่าแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่ใช่เกมโป๊ แต่ก่อนออกไปดาลุได้ข่าวมาว่าตอนนี้มีวงดนตรีวงหนึ่งอยู่ที่อากิบะ ชื่อวง แฟนทาสม์ ซึ่งเป็นวงดนตรีที่มีชื่อเสียงในอินเตอร์เน็ต โอคาเบะจึงคิดจะทำเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ให้ผู้คนประจกษ์บ้าง หลังจากเถียงกันอยู่นาน เขาก็ฝากดาลุให้เตรียมการให้จนได้
โอคาเบะได้ลงมาจากห้องแล็ปและเจอสุซุฮะที่อยู่ชั้นล่างพอดี
"อ๊ะ โอคาเบะ รินทาโร่"
"ก็บอกแล้วไงว่าชื่อของชั้นคือโฮวอิน เคียวม่ะ ไม่เข้าใจรึไง ทหารรับจ้าง"
"อ่า งั้นเหรอ งั้น โฮ โอ อิน.. อืม จำไม่ได้จริงๆด้วยแฮะ เรียกโอคาเบะ รินทาโร่ดีแล้วล่ะ"
"งั้นเหรอ เอางั้นก็ได้ เอ้ย! เรื่องแบบนี้ได้หรือไม่ได้ ชั้นต้องเป็นคนตัดสินใจไม่ใช่เรอะ!"
"ถึงจะพูดอย่างงั้นก็เถอะ ฉันเองก็เรียกโอคาเบะ รินทาโร่มาตั้งเเต่ไหนแต่ไรแล้ว
ให้เปลี่ยนมาเรียกชื่อแปลกๆตอนนี้ไม่ไหวหรอก"
คำพูดของสุซุฮะเหมือนจะเป็นประโยคปฎิเสธธรรมดาๆ
แต่โอคาเบะกลับติดใจที่สุซุฮะพูดเหมือนเธอเรียกชื่อจริงของเขามาตั้งนานแล้ว
แต่สุซุฮะก็พูดกลบเกลื่อนและรีบเปลี่ยนประเด็นเป็นตัวเธอที่เป็นฝ่ายเสียหายทันที
"โอคาเบะ รินทาโร่เองก็อย่าเรียกฉันว่าทหารรับจ้างสิ
ฉันเองก็มีชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ว่า อามาเนะ สุซุฮะ อยู่นะ"
ไม่นานนัก นาเอะ ลูกสาวตัวน้อยของมิสเตอร์เบราน์ก็ออกมาหาสุซุฮะและเจอโอคาเบะพอดี
ท่าทางเธอจะกลัวโอคาเบะมาก หนูตัวน้อยจึงไปแอบอยู่ข้างหลังสุซุฮะ
"นี่ นาเอะ ไม่พูดทักทายไม่ได้นะ"
สุซุฮะพยายามบอกให้นาเอะออกมาสู้หน้า
"งั้ว5555! ซิสเตอร์เบราน์ที่แผ่รังสีความหวาดกลัวของคนธรรมดาออกมานี่มันช่างน่ากอดจริงๆ"
"เดี๋ยวเถอะ โอคาเบะ รินทาโร่ พูดแบบนั้นนาเอะก็ยิ่งกลัวหนักกว่าเดิมสิ
ไม่เป็นไรนะ นาเอะ ถึงโอคาเบะ รินทาโร่จะเปลี่ยนไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่จับเด็กกินหรอกนะ"
สุซุฮะพยายามห้ามโอคาเบะและให้นาเอะใจดีสู้เสือ
"เห็นมั้ย.. คำทักทายล่ะจ๊ะ"
"เอ่อ.. คุณลุงโอคาริน สวัสดีค่ะ"
"ตูไม่ใช่ลุงเฟ้ย!"
โอคาเบะโวยวายใส่หนูแฮมสเตอร์ตัวน้อยทันที
"ฮือ.."
"พูดแบบนั้นอีกแล้ว~"
"เฮอะ! ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยบอกไปแล้วนี่"
"ก่อนหน้านี้?"
คราวนี้เป็นฝ่ายสุซุฮะที่งงแทนว่าโอคาเบะพูดถึงเรื่องตอนไหน
"ยังไงก็เถอะ ชั้นไม่ใช่รุ่นลุง! หลังจากนี้เรียกชั้นว่า ลูกพี่ ตกลงนะ"
"แต่ว่า คุณลุงโอคารินไม่ใช่พี่ชายของนาเอะนี่นา"
"ถึงจะไม่ใช่พี่ชาย แต่ก็เรียกลูกพี่ได้ จำไว้ให้ดีล่ะ ซิสเตอร์เบราน์เอ๋ย"
โอคาเบะแกล้งนาเอะสนุกสนานยิ่งกว่าเดิม แต่แล้วโอคาเบะก็ต้องหยุดชะงักทันที
เมื่อได้ยินเสียงของชายสูงล่ำที่เขากลัวเกรง
"เฮ้ย โอคาเบะ!"
"อี๊!"
มิสเตอร์เบราน์ปรากฏตัวออกมาปกป้องลูกสาวที่แสนน่ารักทันที โอคาเบะได้แต่หงอปฎิเสธว่าไม่ได้ทำอะไรลูกรักของมิสเตอร์เบราน์เลย มิสเตอร์เบราน์ที่เบื่อหน่ายที่ต้องมาวุ่นวายกับโอคาเบะทุกวันก็ได้ชวนนาเอะ เข้าไปกินขนมอร่อยๆในบ้าน และให้ทิ้งไอ้บ้าโอคาเบะเอาไว้ข้างนอก แต่ก่อนไปมิสเตอร์เบราน์ก็รู้ว่าพวกโอคาเบะกำลังประดิษย์อะไรเเผลงๆอีก จึงได้เตือนว่าถ้าคราวนี้ทำอะไรโครมครามอีกมีเรื่องแน่ โอคาเบะจึงเถียงว่านักวิทยาศาสตร์อย่างเขากำลังสร้างสิ่งประดิษย์แห่งอนาคต อยู่
"งั้นเดี๋ยวขึ้นค่าเช่านะ"
"ทราบแล้วครับ ผมจะไม่ทำอีกเป็นครั้งที่สองครับ"
ช่างเป็นโลกแห่งปลาใหญ่กินปลาเล็กจริงๆ เมื่อมิสเตอร์เบราน์เข้าไปในร้านแล้ว
สุซุฮะก็ได้มาคุยกับโอคาเบะต่อเหมือนไม่ได้สนใจฟังโอคาเบะที่กำลังโวยวายมิสเตอร์เบราน์ลับหลังอยู่เลย
สุซุฮะได้เลียบๆเคียงๆถามถึงเรื่องสิ่งประดิษย์ที่คุยกันเมื่อวานด้วยความสนใจ
แต่โอคาเบะพอนึกถึงตอนงานเลี้ยงก็สงสัยว่าสุซุฮะกับมากิเสะดีกันแล้วเหรอ
แต่สุซุฮะก็บอกว่าเธอไม่ได้ทะเลาะกับมากิเสะซักหน่อย
ก่อนจาก สุซุฮะบอกว่าถ้ามีอะไรก็ให้บอกเธอด้วย ถึงเธอจะไปได้เฉพาะตอนที่มิสเตอร์เบราน์หยุดก็ตาม
โอคาเบะมุ่งหน้าสู่อากิบะต่อ เขานึกถึง จอห์น ไตเตอร์ ที่อ้างตัวในอินเตอร์เน็ตว่ามาจากอนาคต
จอห์นไตเตอร์ได้ปรากฏตัวขึ้นที่เว็บบอร์ดของญี่ปุ่น และหลังจากเขาเริ่มพิสูจน์การเเก้ไขอดีตได้
เขาก็ได้ติดต่อกับจอหืนไตเตอร์
เมื่อเดินมาถึงหน้าตึกวิทยุ โอคาเบะก็จำได้ดี ถึงเหตุการณ์ในวันนั้น
วันที่เขาพบมากิเสะถูกแทงจนนอนจมกองเลือด วันที่เขาพบความผิดปกติ
และวันที่เขาได้พบกับดาวเทียมที่ตกลงมาบนตึกวิทยุ
ใช่ มันควรจะอยู่ตรงนั้น
แต่เมื่อโอคาเบะเงยหน้าขึ้นมองบนหลังคาตึก เขาก็ตกใจจนพูดไม่ออก
เมื่อดาวเทียมที่ควรจะตกลงมากลับหายไปราวกับไม่เคยมีมันอยู่เลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น