[Spoil]FFXIII -Chapter 02-

-Chapter 2-

เมื่อมาถึงโบราณสถานเเล้วทั้งคู่ก็ลงจอดไม่ค่อยสวยเท่าใหร่ เด็กสาวก็รู้สึกเหมือนหาอะไรบางอย่าง
เเต่รุ้สึกว่าไม่เจอ เด็กหนุ่มก็เลยพูดถึงฟัลชิของพัลส์เเล้วคิดว่าเธอไม่รุ้อะไร
เเต่เด็กสาวก็ขัดคำพูดเเละเเนะนำตัวเองว่าชื่อ วานิลา เเล้วถามชื่อเด็กหนุ่ม ซึ่งเขาก็บอกว่าชื่อ โฮป

วานิลาก็บอกว่าก่อนอื่นไปตามหา"หมอนั่น"กันเถอะ

เเต่เมื่อเดินไปซักพักวานิลาก็ไปซนกับเสาอะไรบางอย่าง
เเละได้หยิบเบ็ดตกปลาออกมาแล้วโพสท่าทางต่างๆ

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังซุกซนกันอยู่ เสียงของทั้งคู่ก็ได้ไปปลุกมอนสเตอร์เเถวนั้นให้ตื่นขึ้น
ทำให้พวกเขาต้องตัดสินใจสู้

 
เมื่อมาตามทางต่อวานิลาก็เริ่มงอลโฮปเล็กน้อยที่พูดเหมือนเธอไม่รุ้อะไร
เธอเลยพูดทบทวนเรื่องผู้รุกรานจากพัลส์ให้ฟังอีกรอบ
เเต่ถึงอย่างงั้นโฮปก็ยังกลัวผู้รุกรานอยู่ดี วานิลาเลยกอดปลอบใจโฮปอีกรอบ
เเต่โฮปก็ทำตัวออกห่างมา เเละทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงคนที่อยู่ที่นี่อีกคน

"ได้ยิ้นมั้ย?! นี่ชั้นเองงงงงง!! อยู่ที่ใหนน่ะ?!!"

 เจ้าของเสียงนั้นก็คือสโนว์นั่นเอง เหมือนกับเขากำลังตามหาใครคนหนึ่งอยู่เหมือนกัน
"พยายามเข้านะเซร่าห์ เดี๋ยวฮีโร่จะไปหาแล้ว"



ทางด้านพวกไลท์นิ่งก็ได้มาติดอยุ่หน้าประตูเเห่งหนึ่งที่มีสัญลักษณ์อะไรบางอย่าง
ไลท์นิ่งรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ปฎิเสธเธออยู่ แล้วไลท์นิ่งก็บอกให้ซัสท์อุดหูไว้
ซัสท์ก็เลยวิ่งหนีไปตั้งระยะเพื่ออุดหู และไลท์นิ่งก็เอามือไปพิงประตู


"ชั้นรู้อยู่เเล้วล่ะ.. เพราะงั้นเปิดทีเถอะ ขอร้องล่ะ"

แล้วประตูก็เปิดออก



ซัสท์ก็สงสัยว่าไลท์นิ่งเปิดได้ไง เเละระหว่างทางซัสท์ก็ได้พูดถึง
สิ่งที่ไม่น่าเรียกว่ามนุษย์ ศัตรูของโคคูน "ลูชิเเห่งพัลส์"

ทางด้านสโนว์ก็ยังคงพยายามตามหาเซร่าห์ต่อไป
ส่วนพวกโฮประหว่างที่หาทางไปต่อก็ได้ยินเสียงสโนว์อีกครั้ง

"หมอนั่นจริงๆด้วย ฮีโร่อะไรกัน.."



เเละโฮปก็ทำตัวซึมเศร้าอีกรอบ เพราะเค้ารู้สึกว่ายังไงเเม่ก็ไม่กลับมาแล้ว วานิลาเลยคิดจะปลอบใจอีกรอบ
แต่พอเดินทางต่อซักพักพวกโฮปก็ได้เจอกับมอนสเตอร์เเปลกปละหลาด
วานิลาก็บอกว่านี่ก็คือลูชิที่ทำภารกิจไม่สำเร็จ ทั้งคู่เริ่มโดนล้อมทุกทิศทาง เเต่สโนว์ก็เข้ามาช่วยไว้ได้ทัน



สโนว์ถามทั้งคู่ว่ามาทำอะไรที่นี่เเละรีบไล่ให้หนีกลับไป เเต่สุดท้ายก็ต้องยอมให้ไปด้วยอยู่ดี
เเละสโนว์ก็เดินนำไปอย่างมั่นใจ



"ไว้ช่วยเซร่าห์เเล้วเราจะไปจากที่นี่กัน เเล้วจากนั้นก็กลับบ้านด้วยกันนะ"
"ไอ้หมอนี่.."
"เดี๋ยวก่อน!"
" ? "
"เซร่าห์เหรอ?"
"เจ้าสาวในอนาคตของชั้นเอง ....ลูชิของพัลส์น่ะ"


เเละสโนว์ก็บอกว่าเซร่าห์อยู่ที่นี่ เเละเขาจะไปช่วยโดยให้พวกโฮปคอยอยู่ที่นี่ก่อน
แต่โฮปก็ได้พูดหยุดเขาไว้



"ไปช่วยลูชิอะไรกัน? นั่นมันศัตรูไม่ใช่เหรอ?!"
"........."
"ไปช่วยทำไม..? ทำไมกัน..? มันเเปลกเกินไปแล้ว!!"
"นั่นสินะ.. โทษทีนะที่บ้าน่ะ ไปล่ะ!"



เเล้วสโนว์ก็วิ่งจากไป ทิ้งให้โฮปลงไปคร่ำครวญว่าเพราะฟัลชิทำให้เขาต้องมาเป็นแบบนี้
ทั้งๆที่เขาเเค่มาเที่ยวที่โบดัมกับเเม่เท่านั้น เเต่เเม่ของเขาต้องจากไปเพราะสโนว์ เเล้วยังเซร่าห์อะไรอีก
ส่วนสโนว์ก็วิ่งกลับมาเพราะนึกขึ้นได้ว่าเขาต้องปกป้องทุกคน เลยมาชวนไปด้วยกัน
วานิลาก็เลยพูดให้กำลังใจโฮปให้เดินหน้าต่อไป และพวกเขาก็เดินทางไปด้วยกัน

ทางด้านพวกไลท์นิ่ง ซัสท์ก็ยังคงถามว่าไลท์นิ่งมาทำอะไรที่นี่กันเเน่ คงไม่ได้มาสู้ใช่มั้ย
ไลท์นิ่งก็บอกว่าเธอมาเพื่อน้องสาวเธอที่เป็นลูชิของพัลส์ ซัสท์ก็เข้าใจเเละถามว่าภารกิจคืออะไร
เพราะเขารู้ว่าลูชินั้นต้องทำภารกิจให้สำเร็จก่อนที่จะเป็นมอนสเตอร์
ไม่ทันไรพวกลูชิที่กลายเป็นมอนสเตอร์ก็ทยอยมาหาพวกเขา
ซัสท์ก็พยายามพูดปลอบว่าน้องของไลท์นิ่งคงยังไม่เป็นมอนสเตอร์ตอนนี้
เเต่พูดไปพูดมาก็เริ่มขัดใจไลท์นิ่ง ไลท์นิ่งก็บอกว่าลูชิเอง
ก็ไม่ได้อยากจะเป็นลูชิเเละไม่ได้อยากฆ่าคนเหมือนกัน



ไม่นานพวกไลท์นิ่งก็พบเซร่าห์ล้มลงอยู่ตรงหน้า ไลท์นิ่งรีบเข้าไปช่วยและบอกให้ซัสท์รีบออกไปจากที่นี่
เเต่ทว่าซัสท์ก็เห็นรอยสักลูชินั้นมีดวงตาขึ้นมาแสดงว่าใกล้จะหมดเวลาเเล้ว
เเถมเซร่าห์ยังเป็นลูชิของพัลส์และศัตรูของโคคูนอีก



แต่พวกสโนว์ก็ตามมาถึงพอดี สโนว์รีบไปหาเซร่าห์ก่อนที่ลิฟที่พวกเขามาจะลงถึงพื้น
ไลท์นิ่งก็มองสโนว์ด้วยสีหน้าไม่พอใจ



"เซร่าห์!!"
"ฮีโร่มาเเล้วเหรอ?"
"อา.."
"..........."
"เรากลับไปด้วยกันเถอะ"
"ปล่อยเดี๋ยวนี้! ชั้นจะพากลับไปเอง"
"พี่ครับ.."
"ใครพี่นาย?! นายปกป้องเซร่าไว้ไม่ได้ เป็นความผิดของนาย!!"
"ปกป้องได้สิ.."
"เซร่าห์?"
"ปกป้องได้สิ.. เพราะฉะนั้น.. ปกป้อง..โคคูนด้วยนะ.."
"หน้าที่เหรอ? นั่นคือหน้าที่ของเธอเหรอ?"
"เข้าใจเเล้ว ไว้ใจได้เลย ทั้งเซร่าทั้งโคคูนเเละทุกคน ชั้นจะปกป้องเอง!"
"ใช่เเล้ว! ไม่ว่าอะไรพี่ก็จะทำ"
"วางใจได้เลย"



"ขอโทษนะ.."



แล้วร่างของเซร่าห์ก็ส่องแสงสีฟ้าสวยงามพร้อมกับลอยตัวขึ้นสูงกว่าคนอย่างสโนว์จะเอื้อมถึง
ร่างกายของเธอค่อยๆเปลี่ยนสภาพจนกลายเป็นคริสตัล
และได้ค่อยๆกลับลงมาพร้อมผลึกสีน้ำเงินที่ค่อยๆลงมาที่มือของสโนว์
บางทีการที่มีคนรับหน้าที่ปกป้องโคคูนเเทนเซร่าห์ อาจจะทำให้ภารกิจของเธอประสบผลสำเร็จ
เพราะลูชิที่ทำภารกิจสำเร็จนั้นจะกลายเป็นคริสตัล



สโนว์ก็บอกว่าเขาจะพยายาม เเต่ไลท์นิ่งก็เข้ามาต่อว่าสโนว์และก็เงียบไป
สโนว์ก็พยายามพูดปลุกใจว่า ถ้าร่วมมือกันมันต้องมีหนทางอะไรซักอย่าง
และไม่ว่าจะกี่ปีเขาก็จะรออนาคตที่ได้อยู่กับเซร่าห์ เเต่ไลท์นิ่งกลับต่อยสโนว์จนล้มลงไป



"อนาคตอะไรกัน?! ไม่เห็นจะทำอะไรนอกจากเอาเเต่หนีเท่านั้นเเหละ!!"



สถานการณ์ตึงเครียดจากความขัดแย้งกัน วานิลาก็ได้มองไปที่เซร่าห์



"นี่.. เซร่าห์ ทุกอย่างมันเป็นเพราะเป็นลูชิงั้นเหรอ?"



เเต่ระหว่างนั้นเองโบราณสถานที่พวกเขาอยู่ก็เกิดการสั่นไหวอย่างรุนแรง
ดูเหมือนว่าพวกรัฐบาลคิดจะทำลายโบราณสถานทิ้งโดยการยิงสายอะไรบางอย่างขนาดยักษ์ใส่มากมาย



ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ก็อาจจะเพื่อที่ทำลายทุกอย่างที่ทำให้เป็นอันตรายต่อโคคูนให้สิ้นซากไป
สโนว์เเละไลท์นิ่งพยายามเอาตัวบังเซร่าห์ไว้จนการสั่นสะเทือนหยุดลง



ประตูด้านหน้าของพวกเขาที่มีสัญลักษณ์ลูชิเปิดออก ซัสท์ถามสโนว์ที่เดินไปทางประตูว่าจะทำอะไร
สโนว์ก็บอกว่าเขาจะไปขอร้องให้ฟัลชิช่วยเซร่าห์ ซัสท์ก็เลยโวยว่าฟัลชิเคยตอบรับคำขอร้องด้วยเหรอ
เเละบอกให้สโนว์นึกถึงอนาคตของผู้คน เเต่สโนว์บอกว่าอนาคตที่เขารอคอยไม่ได้มีเเค่นั้น
ไลท์นิ่งได้ยินอย่างงั้นเเล้วก็ตัดสิใจไปด้วยอีกคน วานิลาและโฮปที่เอาเเต่หวาดกลัวอยู่ก็มีเเต่ต้องตามไปเช่นกัน


ภายในส่วนลึกสุดของประตู เบื้องหน้าของพวกไลท์นิ่งได้พบเครื่องจักรอะไรบางอย่างที่น่าจะเป็นฟัลชิ
สโนว์จึงไม่รอช้ารีบบอกจุดประสงค์ของพวกเขาทันที

"เซร่าห์เป็นคริสตัลไปแล้ว ทำตามคำสั่งของแกแล้วไง! ทำตามภารกิจที่แกบอกเเล้วไงล่ะ!!
เพราะงั้นก็พอได้แล้วนี่! ทำให้เซร่าห์กลับเป็นเหมือนเดิมซะที"

เเต่พอสโนว์พูดจบกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น สโนว์จึงยอมคุกเข่าขอร้อง



"ขอร้องล่ะ.. ช่วยเซร่าห์ทีเถอะ! จะเปลี่ยนให้ชั้นเป็นลูชิก็ได้!!"


เเต่ถึงอย่างงั้นกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไลท์นิ่งจึงโมโหเเละหยิบดาบของเธอไปฟันใส่เครื่องจักรตรงหน้า



"จะบ้ารึไง? ฟัลชิน่ะมันเคยรับฟังคำขอของมุนษย์รึไงกัน?!"



เเต่ไลท์นิ่งก็โจมตีใส่ฟัลชิไม่เข้าจนตัวเธอเองก็กระเด็นกลับมาตามเเรงดีดของดาบ
ไลท์นิ่งก็บอกว่าฟัลชิเพียงเเค่ทำให้มนุษย์พบกับการถูกฆ่าตาย
ในเมื่อเธอปกป้องโคคูนให้เซร่าห์แล้ว เธอจะจัดการเจ้าฟัลชิตรงหน้านี้



ไม่ทันไรก็ได้มีเเสงสว่างที่พื้น และเครื่องจักรต่างๆเริ่มทำงาน
โฮปที่จะคิดหนีก็เจอกำเเพงที่มีสัญลักษณ์ลูชิปิดกั้นไว้




เครื่องจักรตรงหน้าของพวกไลท์นิ่ง เผยเป็นเครื่องจักรบางอย่างที่คิดจะต่อสู้ด้วย
ซัสท์ก็นึกถึงดอจซ์ลูกชายของเขา
และเขาก็ขอไลท์นิ่งร่วมสู้ด้วย เพราะเจ้านี่เองก็มีบัญชีกับเขาเหมือนกัน



หลังจากที่เครื่องจักรนั้นเริ่มเสียหาย กลับบังเกิดเเสงสว่างจนพวกไลท์นิ่งพบว่า
ตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในที่ใดซักเเห่ง เบื้องบนของพวกเขานั้นมีคริสตัลที่สว่างไสว
เเต่รอบด้านนั้นมีเพียงความมืดมิดและเเสงสว่างเล็กๆรายล้อม
และก็ได้มีแสงสว่างสีเขียวพวยพุ่งมาจากเบื้องล่าง



ภายในบรรยากาศที่แต่งแต้มไปด้วยสีดำสนิทที่เจือปนด้วยแสงสว่างสีเขียวเพียงริบหรี่
กลับมีเสียงระฆังดังก้องกังวาล บังเกิดเป็นเทพฟัลชิที่ยิ่งใหญ่อยู่ตรงหน้า




เหล่าผู้ถูกเลือกถูกแสงของฟัลชิจับตัวไว้จนไม่อาจหนีไปใหนได้
ฝ่ามือของฟัลชิได้ส่องเเสงมาจับตัวพวกเขา จนเกิดเป็นสัญลักษณ์ลูชิขึ้น



วินาทีนั้นเองที่พวกเขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้เห็นถึงระเบิดแห่งการล่มสลายของอะไรบางอย่าง




ซากโบราณสถานขนาดยักษ์เริ่มตกผลึกกลายเป็นคริสตัลและระเบิดอย่างรุนแรง
จนบริเวณรอบด้านเสียหายอย่างหนัก จนนับว่านี่เป็นการระเบิดครั้งใหญ่ก็ว่าได้
ไฟของโบราณสถานได้ดับลงและร่วงหล่นสู่เบื้องล่างที่เป็นทะเล แรงสั่นสะเทือนมหาศาลทำให้
ทะเลเบื้องล่างสั่นไหว เเต่พลังที่พวยพุ่งออกมาจากโบราณสถานทำให้มันกลายเป็นน้ำแข็ง
ไม่สามารถรู้ได้ว่ามีสิ่งใดเหลือรอด มีเเต่เพียงเเสงสว่างเล็กๆมากมายที่ร่วงหล่นมารอบๆด้านซากโบราณสถาน

"เพราะมองไม่เห็นอนาคต มันจึงน่ากลัว.."
"แต่เพราะมองเห็นอนาคต มันจึงน่าเศร้ายิ่งกว่า.."
"หลับตาลงเถอะ แล้วนึกถึงความทรงจำดีๆที่เคยมี.."
.
.
.

-Continue Chapter 03-