Steins;Gate
Hiyoku Renri no Darling
[ Spoil - Part3 ]
หลังจากโดนไฟช็อตจนหมดกำลังใจ พวกโอคาเบะก็ได้เปิดม่านออกมาเผชิญกับความเป็นจริง
"อ๊ะ! นี่ๆ เป็นยังไงมั่งเหรอ?"
มายูริที่คอยฟังผลอยู่ไม่รอช้าที่จะรีบถามทั้งคู่ทันที
"มายูชี่ ดูนั่นสิ การที่ หมายเลข12 ยังอยู่ที่ข้อมือของทั้งคู่น่ะ หมายความว่า ไม่ได้ผล ยังไงล่ะ"
"อ๊ะ งั้นเหรอ ไม่ได้ผลสินะ น่าเสียดายจัง"
ดาลุได้ตอบให้มายูริฟังเเทน เมื่อเขาได้เห็นหน้าตาเซ็งโลกของพวกโอคาเบะ
"แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ"
มากิเสะถามโอคาเบะ แม้เธอจะรู้อยู่เเล้วว่าคงไม่มีคำตอบอะไรและเธอก็คงไม่ได้รับฟังคำขอโทษใดๆด้วย
และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ โอคาเบะโวยวายใส่มากิเสะกลับ
ทำให้มายูริต้องรีบห้ามทั้งสองคน ก่อนที่ทั้งคู่จะทะเลาะกันแล้วโดนช็อตอีกครั้ง
"มายูชี่คิดว่า นี่น่าจะทำให้โอคารินกับคริสจังสนิทกันได้มากขึ้นนะ"
พวกมายูริพยายามเกลี้ยกล่อมให้ทั้งคู่คุยกันดีๆ เพราะนี่เป็นหนทางที่ดีด้วยที่จะทำให้ทั้งคู่เลิกทะเลาะกันซะที
แต่แน่นอนว่าไม่ได้ผล พวกโอคาเบะทะเลาะกันจนโดนหมายเลข12ช็อตอีกครั้ง
หลังจากมานั่งสงบสติอารมณ์กันใหม่ พวกโอคาเบะก็โดนช็อตจนลืมไปซะสนิทเลยว่า
ถ้าหากพวกเขาจับมือกันไว้ จะทำให้ไม่ถูกช็อตแม้จะทะเลาะกันอยู่ก็ตาม
แต่ก็ยังมีปัญหาอีกอย่างคือ ผู้ที่ใส่หมายเลข12 ไม่สามารถอยู่ห่างกันเกินระยะ 1เมตร ได้
นั่นจึงเป็นปัญหาต่อมาว่าคืนนี้มากิเสะอาจจะต้องนอนค้างคืนที่ห้องแล็ปนี้
"คือว่านะ อาจจะผิดกับทั้งสองคน แต่มายูชี่ต้องกลับแล้วล่ะ"
มายูริขอโทษพวกโอคาเบะที่เธอไม่สามารถอยู่ช่วยเหลือต่อไปได้
แต่โอคาเบะก็เข้าใจว่าเพราะตอนนี้มันก็เริ่มดึกแล้ว
"แล้วดาลุคุงล่ะ?"
"ผมอยู่อีกเเป๊บเดียวก็กลับแล้วล่ะ"
"นั่นสินะ ก็หมายความว่า เดี๋ยวก็จะเหลือแค่โอคารินกับคริสจังแค่สองคน.. คงไม่เป็นไรนะ?"
เมื่อโอคาเบะกับมากิเสะได้ยินที่มายูริพูด ทั้งคู่ก็ถึงกับเงียบไปครู่หนึ่ง
"เดี๋ยวก่อน ไม่ได้นะ ฉันก็ลำบากสิ!"
สาวน้อยอัจฉริยะเป็นฝ่ายเรียกร้องสิทธิความปลอดภัยก่อนทันที
"มายูชี่ก็อยากอยู่ด้วยนะ แต่วันนี้ยังไงก็ต้องกลับบ้านน่ะ"
"หาทางทำอะไรซักอย่างสิ!"
"ขอโทษนะ คริสจัง"
"ไม่จริงน่ะ..."
ที่พึ่งสุดท้ายของมากิเสะหายไปซะแล้ว
"แต่ถ้าเป็นดาลุคุงอาจจะช่วยได้ก็ได้นะ"
มายูริลองเสนอผู้ที่สามารถช่วยอยู่เป็นเพื่อนได้อีกคน
"เอ๊ะ ฮาชิดะน่ะเหรอ? โอคาเบะกับฮาชิดะแล้วก็ฉัน.. 3คน..."
มากิเสะลองคำนวนดูแล้วท่าทางเธอจะไม่ปลอดภัยยิ่งกว่าเดิม
"อ้อ ถ้าคุณมากิเสะพูดว่า "อย่าไปเลยนะ" ผมจะยอมอยู่ด้วยก็ได้นะ"
"ใครจะไปพูดกันยะ!"
"งั้นก็อยู่กับโอคารินแค่สองคนไปไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอก เเฮ่กๆ.."
"อย่าพูดอย่างงั้นนะ ตาโรคจิต! แล้วฉันก็ยังไม่ได้ขอร้องให้ช่วยอะไรซักหน่อย!"
ดาลุจ๋อยไปเล็กน้อยที่มุขของเขาไม่ผ่าน แต่ยังไงวันนี้ดาลุก็ไม่สามารถอยู่ได้เหมือนกัน
"อันที่จริงแล้ววันนี้ผมก็มีธุระที่ต้องกลับไปทำน่ะ"
"งั้นเหรอ อืม.. เเต่คงไม่เป็นไรหรอกนะ คริสจัง ถึงจะดูไม่ค่อยออก
แต่โอคารินก็ดูเป็นสุภาพบุรุษอยู่เหมือนกัน คงไม่ทำอะไรเเปลกๆหรอกนะ ใช่มั้ยล่ะ โอคาริน?"
"ถึงจะติดใจเรื่องที่ว่าดูไม่ค่อยออกก็เถอะ
แต่หน้าหนึ่งของพจนาณุกรมสุภาพบุรุษนั้นก็มีพูดถึงเรื่องของโอคาเบะ รินทาโร่อยู่ด้วยล่ะนะ"
"เห็นมั้ยล่ะ"
มายูริพยายามพูดให้มากิเสะหายห่วงมากขึ้น
"แต่ว่า ถึงจะเป็นสุภาพบุรุษสุดขั้วก็เถอะ แต่มันก็อาจจะกลายเป็นสุภาพบุรุษสุดหื่นได้ทุกเมื่อเลยนะ!"
ดาลุพูดตัดกำลังใจอย่างรวดเร็ว
"ว่าก็ว่าเถอะนะ ขี้ข้าเอ๋ย เธอมาพักอยู่ที่นี่กี่ครั้งกี่หนแล้ว จนป่านนี้มันไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะ"
"คือว่านะ จะคิดยังไง สถานการณ์มันก็ต่างกันไม่ใช่รึไง
ยังไงก็เถอะ ถ้าทำอะไรเเปลกๆล่ะก็ ฉันร้องลั่นจริงๆด้วยนะ"
"ถ้าเธอทำอะไรชั้นก็ไม่ยอมเหมือนกันนะเอ้า"
"แล้วทำไมชั้นต้องไปทำอะไรด้วยยะ!"
มายูริพยายามห้ามพวกโอคาเบะไม่ให้ทะเลาะกันอีกครั้ง พร้อมย้ำว่าให้ทั้งคู่พยายามทำตัวดีๆต่อกันเข้าไว้
ส่วนดาลุก็ขอจัดการเรื่องสิ่งประดิษฐ์ใหม่อีกชิ้นหนึ่ง ซึ่งโอคาเบะก็บอกให้ดาลุทำตามใจชอบได้เลย
แล้วพวกมายูริก็กลับบ้านไป
ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว โอคาเบะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่ตั้งเเต่พวกมายูริไป
เขากับมากิเสะก็ได้เเต่นั่งเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย โอคาเบะจึงตัดสินใจพูดอะไรบางอย่าง
"อ่า.."
"เอ่อ..."
เเต่เมื่อโอคาเบะจะขยับปากพูด กลายเป็นพูดขึ้นมาจังหวะเดียวกับมากิเสะพอดี
"ม่ะ.. มีอะไรเหรอ?"
"อ้อ เปล่า ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหรอก แล้วเธอล่ะ?"
"ฉะ.. ฉันก็ไม่มีอะไรเหมือนกัน"
บรรยากาศเงียบเชียบชวนอึดอัดกลับมาอีกครั้ง
โอคาเบะพยายามคิดทบทวนอีกรอบว่าเขาควรพูดอะไรเพื่อทำลายบรรยากาศนี้
แต่ก็ไม่ได้ผล ค่ำคืนนี้เป็นอีกคืนที่วุ่นวายของโอคาเบะจริงๆ
เพราะพอเขาพยายามจะพูดก็กลายเป็นคุยกันคนละเรื่องกับมากิเสะ
เเถมยังถูกมากิเสะคิดว่าเขากับดาลุมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแบบชายเหนือชายอีก
ซ้ำร้ายพอจะชวนเล่นเกมคลายเครียดให้ลืมเรื่องวุ่นวายไป ในคอมก็มีเเต่เกมโป๊ที่ดาลุลงไว้เต็มไปหมด
.
.
.
สถานการณ์เริ่มกลับมาเป็นปกติขึ้นเล็กน้อยหลังเรื่องวุ่นวายต่างๆผ่านไป
โอคาเบะได้ชวนมากิเสะให้ดื่มน้ำยี่ห้อ "ด็อกเตอร์เป็บเปอร์" เพื่อดับกระหาย
เพราะเขาเห็นมากิเสะบ่นว่าอากาศร้อน แต่มากิเสะก็ไม่ดื่ม โอคาเบะจึงเเปลกใจเล็กน้อยว่า
มากิเสะก็ชอบเครื่องดื่มยี่ห้อนี้เหมือนกัน เเต่ทำไมคราวนี้ปฎิเสธอย่างง่ายดาย
อย่างงี้นี่เอง
เมื่อเวลาผ่านไปซักพัก โอคาเบะก็เข้าใจเหตุผลว่าทำไมมากิเสะถึงไม่ยอมดื่มอะไรเลย
"คริสติน่าเอ๋ย ชั้นเข้าใจเหตุผลที่เธอไม่ยอมกระเดือกด็อกเตอร์เป็บเปอร์แล้วล่ะ"
โอคาเบะพูดไปพลางทำท่าทางกระสับกระส่าย
"นี่นาย.. ว่าแล้วเชียว! ห้องน้ำสินะ!!"
สาเหตุที่เเท้จริงคือ ถ้าหากดื่มน้ำเข้าไปจะทำให้อยากเข้าห้องน้ำนั่นเอง
และมันจะไม่ใช่ปัญหาเลยถ้าพวกเขาไม่ต้องมาอยู่ใกล้กันในระยะ 1เมตร แบบนี้
"ก็นายเล่นดื่มไปซะเยอะขนาดนั้นนี่นา!"
"ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ตอนนั้นก็น่าจะบอกกันซักคำ อุ่..! ยังไงก็ไปห้องน้ำกันเถอะ เธอเเค่ตามมาก็พอแล้ว"
โอคาเบะพูดไปพลางอัดอั้นเอาไว้จนสั่นไปทั้งเสียงทั้งตัว
"ขอปฎิเสธ"
"นี่เธอแอบเล่นเว็บ @แชนแนล จริงๆสินะ"
โอคาเบะจับผิดได้ว่ามากิเสะพูดคำที่ใช้กันในอินเตอร์เน็ต เขาจึงได้ทีข่มขู่มากิเสะอีกครั้ง
"เรื่องนั้นจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ แต่นายอยากไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่รึไง!"
"โอ๊ะ ใช่แล้ว ยังไงก็ไปห้องน้ำกันเถอะ รีบตามชั้นไปที่ห้องน้ำให้ไวเลยเธอ!"
"ก็บอกว่า ขอปฎิเสธ ไงล่ะ!"
"ช่วยไปกับกระผมหน่อยเถอะครับ ขอร้องล่ะ"
สุดท้ายมากิเสะก็ต้องตามโอคาเบะไปห้องน้ำจนได้
แน่นอนว่าเธอยืนอยู่หน้าประตูให้อยู่ในระยะ1เมตรเพื่อความปลอดภัยในหลายๆความหมาย
"ระ.. เร็วๆเข้าล่ะ"
"อย่าเเอบฟังนะ"
"ใครจะไปแอบฟังยะ!!"
และแล้ว โลกก็สงบสุขหลังโอคาเบะปลดทุกข์เสร็จ
ทั้งสองคนวุ่นวายกันอยู่ทั้งคืนจนยามเช้ามาถึงอย่างรวดเร็ว
ไม่ทันได้นอนพักผ่อน โอคาเบะได้ชวนให้มากิเสะมาลองส่ง Dเมล์กันอีกครั้ง
แต่ก็ไม่สำเร็จ ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเดิม พวกโอคาเบะลองเว้นระยะเป็นส่งทีละชั่วโมง
8โมง 9โมง 10โมง 11โมง เที่ยง ก็ยังไม่สำเร็จ
จน กระทั่งบ่ายโมง มายูริกับดาลุได้เข้ามาหาที่แล็ปและพบพวกโอคาเบะในสภาพอ่อนล้าและหมดอาลัย ตายอยากเพราะไม่ใช่แค่Dเมล์ไม่ยอมทำงาน แต่ถ้าเเก้ไขอดีตไม่ได้
โอคาเบะกับมากิเสะจะต้องเป็นแบบนี้ตลอดไป
"สวัสดี"
ประตูห้องแล็ปเปิดออกพร้อมกับการทักทายของสาวน้อยรับจ้าง สุซุฮะ
"อ๊ะ คุณสุซุ ตึ้ดตือรื้อ!"
"ชิอินะ มายูริ ตึ้ดตือรื้อ!"
หลังจากทักทายมายูริแล้ว สุซุฮะก็รู้สึกได้ว่าทุกคนมีท่าทางเเปลกไปเหมือนมีเรื่องอะไรบางอย่าง
ที่สุซุฮะมาหาก็เพราะเธอกำลังว่างงานเพราะมิสเตอร์เบราน์กับนาเอะไม่อยู่
เลยจะมาชวนพวกโอคาเบะไปวิ่งเล่นด้วยกัน แต่ท่าทางไม่สู้ดีแบบนี้
เธอจึงขอไม่อยู่รบกวนดีกว่า
"อยากอาบน้ำจังเลย.. อยากกลับโรงแรม อยากอาบน้ำ แล้วก็อยากนอนด้วย"
มากิเสะเริ่มบ่นพึมพำออกมาเพราะความเหนื่อยล้าของเธอมาถึงขีดจำกัดแล้ว
"ใช่แล้ว! นึกวิธีดีๆออกแล้วล่ะ"
แต่แล้วมากิเสะก็นึกวิธีเเก้ไขสถานการณ์ในตอนนี้ออก
"อะไรเหรอๆ?"
"สมกับเป็นคุณมากิเสะ ถ้าเป็นเรื่องที่ผมทำได้ผมจะช่วยเต็มที่เลย"
พวกมายูริสนใจฟังเเละพร้อมช่วยเหลือเต็มที่
"ไงนะ? บอกมาให้ฟังหน่อยซิ วิธีดีๆที่ว่าน่ะ"
"นั่นน่ะนะ ตัดทิ้ง ซะเลยเป็นไงล่ะ?"
พวกมายูริสงสัยว่ามากิเสะจะตัดสิ่งประดิษฐ์หมายเลข12ให้ขาดอย่างงั้นเหรอ
เเต่มากิเสะก็บอกว่าไม่ใช่ เพราะพวกเธอไม่สามารถไปยุ่งกับสิ่งประดิษฐ์นี้ได้อยู่แล้ว
โอคาเบะจึงถามย้ำด้วยความสงสัยว่าจะตัดอะไร
"มันก็แน่นอนอยู่แล้วนี่ "นี่" น่ะ "นี่" น่ะ"
มากิเสะจับมือโอคาเบะที่ใส่หมายเลข12อยู่ขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่เปลี่ยนไป
"เห็นมั้ย? ถ้าตัดนี่ออกซักหน่อยก็ไม่จำเป็นต้องหาทางถอดมันออกเเล้ว"
เป้าหมายที่แท้จริงของมากิเสะคือตัดมือของโอคาเบะทิ้ง!
"เอ่อ ดาลุคุงเข้าใจรึเปล่าว่าหมายความว่ายังไงเหรอ?"
"คุณมากิเสะโหมดสาวยันเดเระมาแล้ววววววววววว!?"
ดูเหมือนดาลุจะดีใจที่มากิเสะอยู่ๆก็กลายเป็นสาวโหดขึ้นมาทันที
แต่มากิเสะก็ไม่ได้หมายความผิดแต่อย่างใด เพราะเธอตั้งใจที่จะตัดมือของโอคาเบะทิ้งจริงๆ
เพื่อที่เธอจะได้ไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระซะที
"จะบ้าเรอะ มันใช่เวลามาพูดแบบนั้นที่ไหนกันล่ะ"
โอคาเบะกลายเป็นคนที่อยู่ระหว่างความเป็นความตายไปแล้ว
เขาพยายามห้ามมากิเสะที่จับมือเขาไม่ปล่อย แถมสายตาของมากิเสะยังบ่งบอกว่าเธอเอาจริงด้วย
"คริสติน่า นี่เธอเอาจริงเรอะ!? ไม่คิดว่ามันจะยิ่งแย่กว่าเดิมเลยรึไง!?"
"อ้าว ฉันเอาจริงนะ ก็ลองคิดดูจากสถานการณ์ตอนนี้สิ นี่มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วไม่ใช่รึไง?
แต่เวลาแบบนี้จะใช้อะไรตัดดีล่ะ มีดหั่นเนื้อเหรอ? หรือว่าเลื่อย? หรือจะใช้ขวานดีล่ะ?"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องแบบนั้นน่ะ! ดาลุ พูดอะไรกับยัยนี่ทีสิ!"
"แหม ไม่ได้หรอก ก็ฮาชิดะบอกว่าจะช่วยฉันนี่นา เนอะ?"
"เอ่อ เปล่านะ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น.."
"หือ งั้นเมื่อกี๊ก็โกหกน่ะสิ.. ช่างเถอะ ยังไงก็มาเริ่มกันเลยดีกว่านะ"
"ร่ะ.. เริ่มอะไร?"
"ก็บอกแล้วไงล่ะ ตัดทิ้งน่ะ"
"ดะ เดี๋ยวก่อน! คริสติน่า!! สงบศึกก่อน ถ้าเราคุยกันจะต้องเข้าใจกันได้แน่ๆเลยนะ!
ชั้นรู้ว่าตอนนี้เธอเหนื่อยเกินไป แต่ใจเย็นๆก่อนนะก๊าบบบ!!"
"ล้อเล่นน่ะ"
"เอ๊ะ?!!"
"ล้อเล่นไงล่ะ ไม่มีทางทำแบบนั้นได้อยู่แล้วนี่นา จะจริงจังอะไรขนาดนั้นล่ะ"
มากิเสะเฉลยความจริงว่าเธอเเค่อำโอคาเบะเล่น
คราวนี้เธอตีบทเเตกกระจุยเพราะแม้แต่มายูริยังพลอยตกใจไปด้วยเลย
"นี่เธออออออออออ!! เวลาแบบนี้ยังจะมาล้อเล่นอีกเร้อออออออ! มันอันตรายจริงๆนะรู้มั้ยเนี่ยยยยยย!"
โอคาเบะที่โดนเเกล้งจนขวัญหนีดีฝ่อก็โวยวายกลับยกใหญ่เหมือนเด็กที่ใกล้จะร้องไห้เต็มที
แต่มากิเสะก็บอกว่าเธอเหนื่อยแล้วจริงๆ เพราะงั้นเธอจะขอกลับไปนอนพักที่โรงแรมก่อน
และเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่ต้องพาโอคาเบะไปด้วย แต่ทุกคนก็ยังติดสภาวะงุนงงจากเรื่องตัดมือทิ้งเมื่อกี๊อยู่
มากิเสะจึงบอกว่าเธอล้อเล่นจริงๆ และขอให้เลิกโวยวายได้แล้ว เพราะเธออยากกลับไปนอน
แล้วเธอก็ไว้ใจโอคาเบะที่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเเปลกๆด้วย
"ดีจังเลยนะ โอคาริน มายูชี่ก็อยากไปค้างคืนที่ห้องของคริสจังเหมือนกันนะ"
"จะว่าไปก็ไม่เคยพูดเรื่องนั้นกันเลยนะ
งั้นไว้จัดการเรื่องหมายเลข12นี้แล้วไปนอนที่ห้องของฉันกันนะ"
"ไชโย! ก่อนหน้านี้เคยแค่ไปนอนพักที่ห้องของลูกะคุงเท่านั้นเอง น่าสนุกจังเลย"
"อะไรนะ!? มายูริ เธอไปนอนค้างคืนที่บ้านลูกะโกะมาด้วยเหรอ?
เดี๋ยวนะ ชั้นไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนเลย!"
โอคาเบะรีบแย้งบทสนทนาที่เหมือนจะเรียบง่ายทันที
ก่อนที่ทุกคนจะลืมเรื่องประเด็นของลูกะไป
"เอ๊ะ ไม่เคยเล่าให้ฟังงั้นเหรอ? อ้อ ตอนนั้นท่าทางโอคารินเหมือนจะยุ่งๆอยู่ก็เลยไม่ได้บอกน่ะ"
"ขอถามอะไรอย่างนึงละกัน... ลูกะโกะยังเป็น ผู้ชาย อยู่สินะ?"
"ก็ใช่น่ะสิ"
"แล้วแม่ไม่ว่าเหรอหนูจ๋า?"
"อืม บอกว่าถ้าเป็นลูกะคุงก็ไม่เป็นไรน่ะ"
"ถ้าเป็นลูกะก็ไม่เป็นไรเหรอ? งั้นหมายความว่าพ่อแม่เธอก็เคยเจอลูกะมาก่อนแล้วสิ?"
"อืม ก่อนหน้านี้เคยไปที่บ้านครั้งนึงน่ะ เเถมชมว่าเป็นเด็กดีด้วยนะ"
โลกนี้อยู่ยากขึ้นทุกวัน โอคาเบะสับสนเพราะไม่รู้ว่าเค้าจะว่ามายูริไปนอนค้างกับผู้ชายคนอื่นดี
หรือว่าเพราะลูกะเป็นผู้ชายที่เหมือนผู้หญิงดี ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มสับสนไปหมด
แต่มายูริก็บอกให้พวกโอคาเบะรีบไปพักกันก่อนดีกว่า ซึ่งมากิเสะก็เห็นด้วย
"ให้ชั้นไปด้วยจะดีเหรอ?"
"ก็บอกแล้วไงว่าฉันไว้ใจนายน่ะ"
"ก็ได้ งั้นบุกรังโจรกันเลย!!"
"อย่าเรียกว่ารังโจรนะยะ!"
ในที่สุด พวกโอคาเบะก็จะได้พักผ่อนซักที
แต่ดูเหมือนปัญหาของพวกเค้าจะแก้ไขไม่ได้ง่ายๆซะแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น