[Spoil]Steins;Gate ep12

โอคาเบะลืมตาขึ้นมาพบว่าเขาอยู่ในสถานที่ อันรกร้างที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากผืนดินเเละฝุ่นทราย เเต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งดึงดูดให้เขาสนใจได้เท่ากับเสียงอันอ่อนโยนของมายูริ ที่กำลังพูดกับเขาอยู่

"ที่นี่.. คือโลกเมื่อ 70ล้านปีก่อนน่ะ โอคารินถูกไทม์เเมชชีนส่งมาที่นี่ยังไงล่ะ
มายูชี่น่ะ พยายามไล่ตามโอคารินภายในเส้นทางของโลกมาโดยตลอดเลย
โอคารินที่อยู่ที่นี่น่ะ เป็นต้นเเบบเพียงคนเดียวจากจำนวนโอคารินที่มีอยู่มากมาย
มายูชี่ที่อยู่ที่นี่เองก็เป็นต้นเเบบจากจำนวนมายูชี่ที่มีอยู่มากมายเหมือนกัน"



"เเละโอคารินกับมายูชี่อาจจะตายด้วยกันที่นี่ก็ได้ เเต่ในอีก 70ล้านปีหลังจากนี้
อาจจะมีโอคารินกับมายูชี่อยู่ที่อากิฮาบาร่าด้วยกันก็ได้"



"เพราะงั้น ไม่ต้องห่วงหรอกนะ"

วันที่ 13 สิงหาคม โอคาเบะยังคงเหม่อลอยจากความเครียดที่ถูกองค์กรณ์SERNคอยกดดัน ขนาดมากิเสะยังรู้สึกถึงอาการผิดสังเกตุากโอคาเบะที่กำลังคอยถือชุดคอสเพลย์ ให้มายูริอยู่ได้อย่างชัดเจน

เเต่ในที่สุด มากิเสะเเละดาลุก็ช่วยกันประดิษฐ์เเละเเก้ไขDเมล์จนเสร็จสมบูรณ์ โดยคราวนี้ได้เพิ่มออพชั่นหูฟังคลอบหูเอาไว้ส่งผ่านข้อมูลความทรงจำไปยัง อดีตด้วย ซึ่งมากิเสะก็ได้เรียกเจ้าเครื่องที่อัพเกรดนี้เเล้วว่า "Time Leap Machine"

ที่เเตกต่างจากDเมล์เพราะมันสามารถส่ง ข้อมูลได้มากขึ้นโดยเป็นความทรงจำในช่วง48ช.ม.ที่ผ่านมา เเละถ้าส่งมากเกินไปยิ่งกว่านี้ มันอาจจะผิดพลาดได้

เเต่ปัญหาใหญ่ที่สุดคือการ พิสูจน์เเละทดลองจริง ถึงจะสร้างเสร็จเเล้วก็ไม่รับประกันความปลอดภัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวผู้ ทดลองบ้าง เเต่โอคาเบะก็ไม่อยากเสี่ยงอีกเเล้ว เขาจึงไม่ขอทดลองใดๆทั้งสิ้น เเละตัดสินใจที่จะมอบเจ้าเครื่องนี้ให้กับองค์กรที่คู่ควรกับมัน ซึ่งนั่นก็ทำให้มายูริดีใจมาก

ในเวลาต่อมา ที่เเล็ปคิดจะจัดปาร์ตี้กัน โอคาเบะจึงได้ออกมาซื้อของกับมากิเสะกันสองคน มากิเสะรู้สึกเป็นห่วงโอคาเบะที่เเปลกไปจากเดิมอยู่เหมือนกัน เเต่สิ่งที่โอคาเบะเป็นห่วงอยู่ตอนนี้ก็คือมายูริ ถึงอย่างงั้น เมื่อมากิเสะพูดเรื่องพ่อของเธอขึ้นมา โอคาเบะก็ยังคงยืนยันว่ามากิเสะเป็นพวกพ้องคนสำคัญที่สุดของเขา

คำพูดนั้นยังคงทำให้มากิเสะดีใจมากเเละพูด ขอบคุณออกมาด้วยความเขินอาย เเต่มันกลับทำให้โอคาเบะเขินหน้าเเดงไปด้วยจนต้องรีบวิ่งไปจับหน้าผากมากิ เสะอย่างรวดเร็วว่านิสัยอ่อนหวานเเบบนี้เป็นเพราะไข้หวัดรุกรานรึเปล่า เเต่กลายเป็นว่าทั้งคู่ต่างอายจนต้องโวยวายใส่กันเองซะนี่

สวรรค์คงจะลงโทษดาลุที่สั่งพิซซ่ามาหน้า เหมือนกันทั้งสามกล่องเเถมเเอบกินไปเองก่อนเเล้วเเน่ๆ เพราะเมื่อพวกโอคาเบะกลับมา มากิเสะก็คิดจะทำอะไรบางอย่างให้กิน ถ้ามองถึงพายเเอปเปิ้ลในคราวที่เเล้วล่ะก็ นี่ถือเป็นหายนะของสมาชิกในเเล็ปเเน่นอน เเต่ไม่รู้จะโชคดีหรือโชคร้ายที่มายูิได้พาสุซุฮะมาที่เเล็ปด้วย ทำให้สุซุฮะเขม่นกับมากิเสะเเละเถียงกันเรื่องที่มากิเสะเป็นคนของ องค์กรSERN ซึ่งสุซุฮะบอกว่าเธอได้ทำนายเอาไว้ว่าหลังจากนี้มากิเสะจะทำอะไรเธอรู้หมด ทุกอย่าง เพราะงั้นมากิเสะจะต้องเป็นคนของSERNเเน่นอน

เเต่ก่อนที่สถานการณ์จะรุนเเรงขึ้นไป มากกว่านี้ชนิดที่ว่าโอคาเบะยังไม่อาจห้ามได้ มายูริก็ขอให้ทั้งคู่เลิกทะเลาะกัน เเละอยากให้ทุกคนอยู่ด้วยกันอย่างสนุกสนานมากกว่า เเน่นอนว่าทุกคนต้องยอมเลิกเพราะลูกอ้อนของมายูริอีกเเล้ว

ในเวลาต่อมา สุซุฮะได้เล่นไพ่เเข่งกับโอคาเบะโดยเดิมพันด้วยเค้กเเสนอร่อยกัน ซึ่งมากิเสะทีเคยชนะโอคาเบะมาอย่างขาดลอยเเล้วก็ช่วยเเนะนำสุซุฮะให้ชนะจน ได้ ทำให้โอคาเบะพาลอารมณ์เสียจนต้องหนีขึ้นดาดฟ้าไป มากิเสะจึงขอให้มายูริตามไปคอยดูโอคาเบะให้หน่อย

มายูริได้เอาไลท์เซเบอร์ปลอมที่เป็นสิ่งประ ดิษย์หมายเลขหกของเเล็ปมาเเกล้งหลอกโอคาเบะให้รู้สึกดีขึ้น มายูริบอกว่าเธอดีใจมากที่ได้กินของอร่อยเเละอยุ่กับทุกคนอย่างสนุกสนาน เเถมยังมีสมาชิกเเล็ปเพิ่มขึ้นกับคนอื่นๆที่อยู่ด้วยกันอีกมากมาย

ที่สำคัญคือโอคาเบะดูร่าเริงกว่าเมื่อก่อน มากตั้งเเต่ที่ได้เจอกับทุกคน ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้มายูริมีความสุขที่สุดในตอนนี้ เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกเเล้ว ซึ่งคำพูดของมายูริก็ทำให้โอคาเบะนึกถึงภาพความฝันที่ดินเเดนรกร้าง

ดาลุรีบบอกให้พวกโอคาเบะมาดูทีวีที่กำลัง เกิดเรื่องอยู่ในตอนนี้ รถไฟที่ถือเป็นพาหนะโดยสารที่สำคัญของญี่ปุ่นได้พากันหยุดวิ่งไปหมดด้วยเหตุ ขู่วางระเบิด สุซุฮะได้ถามดาลุเรื่องคอมพิวเตอร์ที่เชื่อมต่อกับSERNอยู่ ทำให้เธอรู้สึกได้ว่ามีอะไรผิดปกติไป เเถมIBN5100ก็ไม่อยู่เเล้วด้วย ทำให้สุซุฮะลุกขึ้นมาพยายามจะบอกทุกคนว่าให้ทำอะไรบางอย่างในตอนนี้ที่ยัง ทันเวลาอยู่ เเต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเเละรีบขอตัวกลับไปอย่างรวดเร็ว

โอคาเบะได้พบความผิดปกติบางอย่างเเล้ว นาฬิกาทรายในห้องเขาเเละนาฬิกาพกของมายูริได้หยุดเดินไปทั้งคู่ ความวิตกนี้ทำให้เขาไม่ได้ยินเสียงคนรอบข้างเลย

เเละเเล้วกลุ่มคนปริศนาก็ได้บุกเข้ามาใน เเล็ป ถึงการเเต่งตัวจะดูเเปลกๆ เเต่นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น คนกลุ่มนั้นมีปืนจริงอยู่กับตัว พวกเขาได้อาละวาดเเละสั่งให้พวกโอคาเบะยกมือขึ้น พวกโอคาเบะที่ได้เเต่ตกใจเเละไม่ทันตั้งตัวก็ได้เเต่ต้องยอมทำตามเเต่โดยดี โดยที่ยังสงสัยว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

เงามืดเเห่งความชั่วร้ายคลืบคลานเข้ามายัง ห้องเเล็ปเเห่งอนาคต คิริว โมเอกะ ผู้เงียบงันได้ปรากฏตัวขึ้นมาในชุดสีดำ เธอได้เล็งปืนไปที่พวกโอคาเบะเเละบอกว่าเธอจะนำไทม์เเมชชีนเเละโอคาเบะ มากิเสะ เเละดาลุกลับไปตามคำสั่งของSERN ความเป็นความตายของตัวเองในตอนนี้ไม่สำคัญเเล้ว โอคาเบะถามโมเอกะว่าเธอจะทำอะไรกับมายูริ เพราะเธอเป็นคนสำคัญของเขาที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ด้วยเลย ทว่า คำตอบของโมเอกะนั้นได้นำพาโอคาเบะให้จมดิ่งสู่ความมืดมิดถึงขีดสุด

"ชิอินะ มายูริ.."



"ไม่จำเป็นกับเรา"



"อย่านะ... ขอร้องล่ะ"

โอคาเบะพยายามขอร้องโมเอกะที่กำลังจะเหนี่ยวไกปืนให้หยุดทำอะไรเเบบนี้
เเต่เธอไม่ใช่โมเอกะที่เขารู้จักอีกเเล้ว

สิ้นเสียงปืน ร่างเล็กๆของมายูริได้ล้มลงพร้อมกับเลือดสีเเดงที่กระเด็นไปเต็มห้อง ลูกกระสุนปืนพุ่งเข้ากลางหน้าผากของมายูริจนทำให้เธอสิ้นใจโดยไม่ทันได้เอ่ย อะไรออกมาเลยซักนิดเดียว

เหตุการณ์เกิดคาดคิดเเละเกินจะรับได้นี้คือ ความจริงงั้นหรือ ภาพของมายูริได้ไหลเวียนเข้ามาในหัวของโอคาเบะในระหว่างที่เขากำลังอุ้มมายู ริที่มีเลือดไหลรินอาบเเก้มขึ้นมา เธอเป็นเพื่อนที่อยู่กับเขามาตั้งเเต่เด็ก เเละพวกเขาก็เเค่อยากจะอยู่ด้วยกันอย่างสนุกสนานเท่านั้นเอง เเล้วทำไมเด็กสาวตัวเล็กๆที่ใจดีกับทุกคนอย่างมายูริที่ไม่เกี่ยวข้องอะไร กับเรื่องนี้ถึงต้องมาตายเเบบนี้ด้วย

"นี่มันอะไรกัน.."






"นี่มันอะไรกัน!!!"

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------