เมื่อรู้ถึงเบาะเเสของเจ้าของเข็มกลัดเเล้ว
พวกโอคาเบะก็ได้รีบตรงไปหานายฝรั่งเร็กเก้ทันที
นายฝรั่งบอกว่าลูกค้าคนนี้ได้มาขอให้เขาทำเข็มกลัดให้เมื่อวันก่อน
เเต่ด้วยจรรยาบรรณของพ่อค้า
นายฝรั่งจึงบอกรายละเอียดของลูกค้าคนนั้นโดยตรงไม่ได้
สุดท้ายก็ยังไม่ได้ข้อมูลมากเท่าไหร่เลย
เเต่โอาเบะยังไม่สิ้นหนทาง
เขาคิดที่จะย้อนกลับไปในช่วงที่ลูกค้าคนนั้นมาหานายฝรั่ง
เพื่อที่จะได้เจอตัวกัน
เเต่เมื่อย้อนเวลากลับมา โอคาเบะกลับพบ
ดาลุ ทีี่ท่าทางลับๆล่อๆมาหานายฝรั่งเพื่อขอให้ทำเข็มกลัดให้
ดาลุเป็นห่วงสุซุฮะมากเเละคิดว่าถ้าเธอไม่ได้เจอพ่อคงจะเป็นเรื่องที่น่า
เศร้ามาก เขาเลยคิดจะทำ บาเรล ไตเตอร์
ตัวปลอมขึ้นมาโดยมีเข็มกลัดเป็นเครื่องยืนยัน
เพื่อที่สุซุฮะจะได้สบายใจขึ้น เเต่โอคาเบะก็ยังไม่ชอบวิธีการนี้อยู่ดี
ดาลุจึงได้บอกความลับที่สุซุฮะขอให้อุบไว้
นั่นก็คือไทม์เเมชชีนของนั้น ถ้าย้อนเวลากลับไปเเล้ว
จะไม่สามารถย้อนกลับมายังอนาคตได้ เท่ากับว่าถ้าสุซุฮะย้อนกลับไปในปี 1975
เธอก็จะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นโดยไม่ได้เจอทุกคนอีก
วันที่ทุกคนได้มาหาดาลุที่ซ่อมไทม์เเมชชีนอ
ยู่ได้ย้อนกลับมาอีกครั้ง ระหว่างที่โอคาเบะกำลังคุยกับสุซุฮะบนดาดฟ้า
เขาก็บอกเธอว่าเขาจะเปลี่ยนเเปลงอนาคตเเละทำให้โลกเป็นอิสระให้ได้
เพื่อที่สุซุฮะจะได้ไม่นึกเสียใจภายหลังด้วย
สุซุฮะรู้ว่าโอคาเบะรู้เรื่องทั้งหมดเเล้ว เเต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร
เเต่เธอกลับมุ่งมั่นที่จะทำหน้าที่ของเธอให้สำเร็จเพื่อช่วยเหลือทุกคนใน
อนาคตให้ได้ด้วย
"ฉันจะไปนะ เพราะการเปลี่ยนเเปลงอนาคตให้ได้คือสิ่งที่พ่อของฉันต้องการ"
"ถ้าเพื่อสิ่งนั้น ตัวเธอจะเป็นยังไงก็ไม่สนใจงั้นเหรอ"
"ปี70 มันก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอกนะ
เเละนั่นก็ทำให้พวกเธอสามารถมีชีวิตอยู่อย่างอิสระเสรีได้ต่อไปด้วย"
วันที่13 สิงหาคม
ดาลุได้ซ่อมไทม์เเมชชีนจนเสร็จเป็นปกติเเล้ว มายูริได้พบคำว่า FG204
อยู่ข้างๆไทม์เเมชชีน
สุซุฮะก้บอกว่านั่นเป็นชื่อที่พ่อของเธอตั้งให้กับไทม์เเมชชีนเครื่องนี้
เเละโอคาเบะก็ได้เอาจักรยานคันโปรดมาให้สุซุฮะด้วย
เพราะเขารู้ดีว่านี่เป็นของสำคัญที่เธอรักมากในช่วงเวลานี้
เเต่มายูริที่ยืนคิดอยู่คนเดียวก็พูดขึ้นมาว่าเธอรู้เเล้วว่าพ่อของสุซุฮะ
คือใคร
ถึงมายูริจะไม่เข้าใจเรื่องยากๆ เเต่เพราะมันเป็นสิ่งที่เธออยู่ด้วยเเทบทุกวัน เธอเลยพอจะเข้าใจว่า พ่อของสุซุฮะก็คือ ดาลุ
ที่อยู่ใกล้กับพวกเธอมาตลอด อย่างเเรกเลยที่เธอคิดคำว่า บาเรล
ในภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า ทารุ ซึ่งออกเสียงคล้ายๆ ดาลุ
เเถมในอนาคตโอคาเบะกับบาเรล ไตเตอร์ก็ยังเป็นผู้ต่อต้านที่ร่วมมือกันด้วย
เเละหลักฐานชิ้นสำคัญที่มายูริเจอก็คือชื่อของไทม์เมชชีนเครื่องนี้มันมีตัว
เลขต่อท้ายด้วย ซึ่งก็คือ "FG204 2nd EDITION Ver.2.31"
ซึ่งมักเป็นชื่อที่พวกโอคาเบะมักจะตั้งโดยการเติมชื่อรุ่นเข้าไป ส่วน FG
ก็มาจากคำว่า Future Gadget ซึ่งก็คือชื่อเเล็ปเเห่งอนาคตของพวกเขานั่นเอง
จากการวิเคราะห์ที่ลงตัวทั้งหมด
ทำให้ทุกอย่างลงตัวเเล้วว่าดาลุคือพ่อของสุซุฮะจริงๆ
ดาลุบอกให้สุซุฮะเข้ามากอดเขา
ถึงคนอื่นจะดูว่าดาลุเเสดงอาการหื่นออกมาอีกเเล้ว
เเต่ที่จริงเเล้วดาลุก็คงจะอยากให้สุซุฮะได้กอดพ่อของเธอซักครั้ง
สุซุฮะก็ได้เข้าไปหาดาลุเเละเเสดงความดีใจออกมาทั้งน้ำตาว่าในที่สุดเธอก็
ได้เจอพ่อซะที ดาลุก็ได้โอบกอดสุซุฮะเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน
เเละดาลุยังถามสุซุฮะด้วยว่าเเม่ของเธอเป็นยังไงมั่ง เเต่สุซุฮะก็หัวเราะออกมาเเละไม่ได้บอกอะไร
ในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาร่ำลากัน
ทุกคนได้ร่ำลาสุซุฮะเเละขอให้เธอระวังตัว
สุซุฮะเองก็ตั้งใจเเน่วเเน่ที่จะกลับไปหา IBN ให้เจอให้ได้
จากนั้นก็ฝากหน้าที่ของพวกโอคาเบะให้เปลี่ยนเเปลงอนาคตให้ได้
เเละจากตอนนั้นอีก 35ปีข้างหน้า เธอจะมาหาพวกเขาที่เเล็ปเอง
สุซุฮะยังคงส่งยิ้มให้จนประตูได้ปิดไป เธอได้ส่งเมล์มาหาโอคาเบะเพื่อบอกขอบคุณเเละลาก่อน ดาลุที่เป็นห่วงสุซุฮะยิ่งกว่าใครก็พยายามบอกสุซุฮะว่าพวกเขาจะได้เจอกันอีก
"สุซุฮะ! พวกเราต้องได้เจอกันอีกนะ ชั้นเองก็จะพยายามเต็มที่เหมือนกัน! เพราะงั้นสุซุฮะก็.."
"พยายามเข้านะ"
ดาวเทียมขนาดยักษ์ได้ส่องเเสงสว่างเเละหายลับไปต่อหน้าต่อตา
ดาลุได้เเต่ยืนนิ่งเพื่อส่งลาเเละให้กำลังใจเธอต่อไปโดยหวังว่าพวกเขาจะได้เจอกันอีก
ในเวลาต่อมา มากิเสะได้มาดูรูปเข็มกลัดเเละเห็นว่าที่เข็มกลัดมีคำว่า
"OSHM***A" ซึ่งเป็นคำย่อมาจากนามสกุลของทุกคนในเเล็ป (โอคาเบะ ชิอินะ
ฮาชิดะ มากิเสะ อามาเนะ) เเต่สิ่งที่โอคาเบะเป็นห่วงคือ
ไดเวอร์เจ็นซ์มิเตอร์
ที่สุซุฮะทิ้งไว้ให้นั้นยังไม่มีการเปลี่ยนเเปลงของตัวเลขใดๆเลย
ดาลุจึงคิดว่าถ้าเป็นตอนนี้สุซุฮะก็คงอายุ 54 เเล้ว
ในระหว่างที่นั่งรอกันนั้น
ในที่สุดก็มีคนมาเคาะประตูห้องเเล็ปเเล้ว
พวกโอคาเบะจึงรียตรงไปที่ประตูโดยหวังว่าจะได้เจอสุซุฮะอีกครั้ง
เเต่ผู้ที่อยู่หน้าประตูกลับเป็นมิสเตอร์เบราน์ที่เอาจดหมายมาให้
โดยที่จดหมายนั้นลงชื่อไว้ว่าเขียนโดย "ฮาชิดะ สุซุ" หรือก็คือ สุซุฮะ
นั่นเอง โอคาเบะจึงถามมิสเตอร์เบราน์ว่าสุซุฮะเป็นยังไงมั่ง
มิสเตอร์เบราน์ก็ได้บอกว่า เธอไม่อยู่เเล้ว เพราะสุซุฮะได้เสีนชีวิตไปเมื่อ สิบปีก่อน
พวกโอคาเบะได้อ่านจดหมายของสุซุฮะที่เขียนไว้เมื่อปี2000 เเละพบว่าเเผนที่เธอวางไว้ได้ล้มเหลว จนเธอต้องเขียนคำว่า ผิดพลาด เต็มไปหมด
ในจดหมาย
สุซุฮะได้บอกว่าเธอเริ่มเลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่างเเละจำได้เพียงคนที่ได้พบ
เจอเมื่อปีก่อนเท่านั้น เธอคิดจะหนีไปยังปี1975
เเต่ด้วยความเห็นเเก่ตัวของเธอทำให้อนาคตของโลกไม่สามารถเปลี่ยนไปได้เเล้ว
เเละเธอก็ยังไม่ได้ IBN มาด้วย เเต่เธอก็ไม่คิดโทษใครนอกจากตัวเธอเอง
"ขอโทษ.. ขอโทษนะ
ทำไมฉันถึงยังมีชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้กันนะ? ฉันลืมหน้าที่ของตัวเองเเละใช้ชีวิตโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย
ยกโทษให้ด้วยๆๆ!! โอคาเบะ รินทาโร่ ถ้านายย้อนกลับไปในเวลานั้นได้ ฉันอยากจะขอให้นายอย่าหยุดฉันไว้
ขอโทษนะ ขอโทษนะ ขอโทษนะ ชีวิตเเบบนี้มัน.. ไร้ค่าจริงๆ"
พวกโอคาเบะได้มาคุยกับมิสเตอร์เบราน์หลัง
จากที่รู้เรื่องทั้งหมดเเล้ว
พวกโอคาเบะได้ขอให้มิสเตอร์เบราน์บอกสาเหตุที่สุซุฮะตาย
มิสเตอร์เบราน์ไม่ค่อยอยากให้พวกโอคาเบะรู้เรื่องนี้นัก
เเต่เพราะพวกโอคาเบะท่าทางตั้งใจจริงๆ
เลยยอมบอกว่าเมื่อก่อนเขาได้รู้จักกับสุซุ เเละในวันหนึ่ง
เธอก็ได้ฆ่าตัวตาย
ทุกคนได้กลับมาที่เเล็ป โอคาเบะได้โทษตัวเองถึงสิ่งที่เขาทำทุกอย่าง เเละคิดที่จะส่ง Dเมล์กลับไปบอกตัวเองในอดีตให้รู้ถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น มายูริรู้ว่าการส่ง Dเมล์นั้นอาจทำให้ความทรงจำของทุกคคนเปลี่ยนไป เเละอาจจะลืมเลือนเรื่องของสุซุฮะได้ โดยเฉพาะดาลุที่เป็นห่วงสุซุฮะมากที่สุด มายูริเลยพยายามห้ามโอคาเบะเอาไว้
"ถ้าทำอย่างงั้น ทุกอย่างก็จะหายไปหมดนะ!"
"ชั้นรู้"
"ถ้าส่งกลับไป เรื่องของคุณสุซุก็จะไม่เคยเกิดขึ้นไม่ใช่้เหรอ"
"ชั้นรู้เเล้วน่า!"
"โอคาริน!!"
โอคาเบะนึกถึงรอยยิ้มของสุซุฮะที่ขอให้เขาเปลี่ยนเเปลงอนาคต เขาจึงตัดสินใจเเน่วเเน่ที่จะส่งเมล์กลับไป
โอคาเบะได้มาหามิสเตอร์เบราน์เเละได้ขอคุย
เรื่องของสุซุฮะเพราะมิสเตอร์เบราน์ในช่วงเวลานี้ยังไม่รุ้ว่าพวกเขาเคยคุย
เรื่องนี้กัน
มิสเตอร์เบราน์จึงพาโอคาเบะไปที่บ้านของสุซุฮะเเละพบจักรยานคันโปรดของเธอ
จอดทิ้งไว้ที่นั่น เเต่มิสเตอร์เบราน์บอกว่าเธอป่วยตาย
ซึ่งผิดกับช่วงเวลาก่อนนี้ที่บอกว่าฆ่าตัวตาย
มิสเตอร์เบราน์บอกว่าเธอเคยเป็นเพื่อนบ้าน
ของเขา
เเต่หลังจากที่บ้านของมิสเตอร์เบราน์เกิดเหตุเพลิงไหม้เเละสูญเสียทุกอย่าง
สุซุที่เป็นคนใจดีเเละอยุ่คนเดียวมาตลอดก็ได้เป็นคนให้เขามาอาศัยอยู่ที่นี่
เเละมิสเตอร์เบราน์ก็ได้ไปหยิบของอีกสิ่งหนึ่งที่สุซุเก็บไว้
ซึ่งโอคาเบะพบว่ามันคือ ไดเวอเจ็นซ์มิเตอร์
เเต่ตอนนี้เวลาของมันเปลี่ยนเป็น 0.409031 เเล้ว เเต่จะไม่ใช่ 1%
ที่เคยพูดถึงกันรึเปล่า
โอคาเบะได้กลับคนเดียว
เขาเกือบลืมไปซะวนิทเลยว่าเวลานี้รถไฟบางสายจะหยุดเเละจะทำให้เกิดฝันร้าย
ของเขากับมายูริขึ้น โอคาเบะจึงรีบโทรไปหามายูริทันที เเต่ก็ไม่มีใครรับสาย
โอคาเบะรีบตรงดิ่งกลับมาที่เเล็ปพบดาลุที่
กำลังนั่งเล่นคอมกับมายูริที่นอนหลับอย่างสบายใจอยู่บนเตียง
ที่เขาพบอีกอย่างคือเวลาได้กลับมาเดินเป็นปกติเเล้ว
ทำให้โอคาเบะหัวเราะกับตัวเอง
"สุซุฮะ เท่านี้โลกก็เปลี่ยนไปเเล้วสินะ"
"ชั้นช่วยมายูริไว้ได้เเล้วสินะ"
ในที่สุด เวลาของมายูริก็กลับมาเดินอีกครั้ง เเต่เวลาของสุซุฮะกลับต้องหยุดลงไปเเทน
เเต่เรื่องราวยังไม่หมดเเค่นี้เเน่นอน จะเกิดอะไรขึ้นอีก โปรดติดตามชมตอนต่อไป!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ชั้นช่วยมายูริไว้ได้เเล้วสินะ"
ในที่สุด เวลาของมายูริก็กลับมาเดินอีกครั้ง เเต่เวลาของสุซุฮะกลับต้องหยุดลงไปเเทน
เเต่เรื่องราวยังไม่หมดเเค่นี้เเน่นอน จะเกิดอะไรขึ้นอีก โปรดติดตามชมตอนต่อไป!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น